W obrazach z cyklu „Klatka” Bożenna Biskupska wyznacza przestrzeń malarską z precyzją, która nie znosi dowolności. Jej malarstwo nie opowiada – ono konstytuuje. Nie tworzy iluzji – raczej ustanawia ramy, w których kolor, faktura, linia i płaszczyzna mogą zaistnieć jako byty autonomiczne, nieprzeźroczyste dla znaczenia. Od 1994 kompozycje Biskupskiej nabierają strukturalnej klarowności. Obraz jest budowany z rozległych płaszczyzn koloru: turkusu, bieli, szarości. Z czasem kolorystyczna paleta ulega redukcji – w ślad za nią idzie uproszczenie linii, które stają się granicą – nie tylko formalną, lecz także symboliczną. Linia tnie przestrzeń, porządkuje ją, dzieli na obszary niepodległe sobie, odrębne. Znamienne, że te linie nie są jedynie śladem pędzla – stają się reliefem, rysunkiem wyniesionym, niemal rzeźbiarskim, który wyrywa się z płaszczyzny i domaga się dotyku. Obrazy funkcjonują parami – na zasadzie napięcia i równowagi. Opozycyjność i dopełnienie – to dwa bieguny tej malarskiej gry, w której obraz jest nie tylko powierzchnią, ale także systemem – układem, który mówi poprzez relacje. Od 2007 pojawia się pojedyncza diagonalna linia – gest zdecydowany, wyznaczający centrum obrazu. To już nie granica, lecz zaznaczenie, ślad – jakby echo wcześniejszego wytyczania. Obraz staje się znakiem, a znak – przestrzenią zdarzenia. Klatka w tym ujęciu nie jest więzieniem, ale ramą – gestem określającym, warunkiem istnienia formy. W jej obrębie rozgrywa się malarska walka o obecność – między strukturą a emocją, między powściągliwością a cielesnością materii.