Sam artysta mówi o sobie, że jest z niego taki „malarz – majsterek”, który w swoim życiu robił rozmaite rzeczy, na przykład projektował meble, zakładał ogrody, tworzył wodospady. Dla niego chcieć, znaczy móc. Jeśli ma jakiś pomysł, nie potrzebuje sztabu ludzi do jego realizacji. Ochoczo zabiera się do działania. Inną cechą charakterystyczną dla artysty jest to, że Dzielawski nie deformuje rzeczywistości w swoich dziełach, a jedynie stara się jej nadać nowe znaczenia, wprowadzając nieoczywiste połączenia i mitologiczne odniesienia. Dodaje na przykład gigantyczne stwory morskie, takie jak żółwie, które – jak w starożytnych legendach – dźwigają na grzbietach miasta symbolizujące naszą cywilizację. Artysta stara się ukazać świat swoich fascynacji, a przede wszystkim lęków, posługując się osobistym słownikiem symboli i metafor. Ważnym tematem w jego twórczości jest czas, a właściwie jego nieuchronne przemijanie. Na obrazach wciąż powracają nie tylko zegary, lecz także rozpadające się mury, sędziwi ludzie czy zrujnowane budynki. Artysta powtarza za Paulem Gauguinem podstawowe pytania: „Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy?” I poprzez swoje malarstwo próbuje odpowiedzieć na te pytania, a przynajmniej dać pewne wskazówki. Jego malarstwo mieści się nurcie realizmu magicznego, którego korzenie sięgają surrealizmu. Obrazy przedstawiają na pozór zwyczajną rzeczywistość, która za sprawą zaskakujących zestawień przedstawionych motywów, namnażania detali, a także manipulacji perspektywą oraz światłem nabiera cech wyjątkowych i nadrealistycznych. Warsztat i techniki malarskie stosowane przez Dzielawskiego odwołują się do tradycji XVII-wiecznego malarstwa flamandzkiego. Jego obrazy mają zazwyczaj monochromatyczne temperowe podmalówki. Artysta słynie też z wydobywania poszczególnych partii obrazu przy pomocy warstw kryjących i laserunków, dających efekt „przeświecania” przez warstwy malatury. Kolory powstają w dużej mierze na skutek nakładania na siebie warstw farby, a nie poprzez mieszanie kolorów na palecie, co nadaje obrazowi niezwykłą głębię i świetlistość. Inną charakterystyczną cechą dzieł Dzielawskiego jest to, że wręcz emanują one spokojem i harmonią. Tak też jest w przypadku prezentowanej pracy „Zdrój”. Obiekt ten jest nietypowy. Artysta namalował go bowiem nie na płótnie, lecz na plastikowym podłożu, które wygląda jak fontanna. Z uroczego kraniku wylatują krople wody, które są życiodajne zarówno dla wyrastającego bluszczu, jak i 6 ptaszyn, radośnie spędzających czas w cieniu fontanny. Dzieło przywodzi na myśl wakacyjną beztroskę, kiedy wszystko było proste i miłe, a słońce wspaniale ogrzewało nasze serca.