„Szły więc Ulisie, Marynki i Bronki jak wiśnie soczyste i Zośki czupurne i przed się zapatrzone w kościołek janisławicki – taki ubożuchny i taki omszały z podporami pod sam dach, no i pamiątką czasów – pręgierzem. Mrowie ludzkie otaczało drewniany kościółek – półkolem całemi rodzinami (…). Byłem i ja tam, a co m widział, malowałem spiesznie, dopóki lśniały białe koszule srebrną białością. A co tam wyszyć na nich, ile desieni, barw, a wstążek (…)”. Apoloniusz Kędzierski, „Życie Łowickie” 1932, nr 16