Twórczość Antoniego Rząsy to przede wszystkim ekspresja uczuć – smutku, bólu, modlitwy, zadumy. Jego rzeźby są surowe, naznaczone ludową prostotą i głębokim ładunkiem emocjonalnym. Widać w nich wpływ Antoniego Kenara, ale też wyraźnie osobistą drogę artysty. Rząsa pozostawał wierny drewnu – materiałowi, który miał dla niego szczególne znaczenie. Widział w nim zapis historii, cechy kształtowane przez czas, warunki wzrostu, jak w losach człowieka. W jego podejściu do rzeźby dało się zauważyć pokorę wobec natury – drewno nie było surowcem, lecz partnerem w procesie twórczym. Krucyfiks Rząsy ukazuje Chrystusa z podniesionymi ramionami, ale bez krzyża. Jest zawieszony w przestrzeni, pozbawiony podpory, jakby pozostawiony sam sobie. Jego twarz jest wydłużona, wyrazista, przepełniona bólem. Ekspresja nie wynika z dramatycznego układu ciała, lecz z subtelnych gestów: przychylenia głowy, napięcia dłoni, uniesionych ramion. To nie krzyż jest źródłem cierpienia, ale samo istnienie. Forma rzeźby odwołuje się do tradycji romańskiej i wczesnogotyckiej, ale zarazem czerpie z ekspresjonizmu, dramatyzmu i nadmiaru emocji, które jednak nigdy nie stają się teatralne. Rząsa rzeźbił w jednym kawałku drewna, starając się nie naruszać jego naturalnego kształtu. Unikał sztukowania, niechętnie ingerował w strukturę materii. Każdy element rzeźby jest wynikiem dialogu z drewnem, a nie narzucenia mu formy. W jego pracach widać głęboki szacunek dla natury i jej porządku – drzewo i człowiek wydają się częścią tego samego procesu, podlegają podobnym prawom. Krucyfiks Rząsy nie jest tylko przedstawieniem ukrzyżowania. To rzeźba o człowieku – o jego cierpieniu, walce, samotności. Nie ma w niej triumfu, jest za to prawda ludzkiego losu. Chrystus Rząsy jest pełen pokory, nie walczy, nie sprzeciwia się, ale też nie poddaje. Jego uniesione ramiona mogą być gestem zarówno bólu, jak i modlitwy. Artysta nie szukał w tej pracy dosłowności, nie umieszczał postaci w określonym kontekście, bo chciał, by była uniwersalna. Sztuka Rząsy nie podlega modom ani łatwej klasyfikacji. Nie jest próbą naśladowania jakiejkolwiek tradycji, choć widać w niej wpływy ludowej rzeźby sakralnej i sztuki romańskiej. Nie jest też eksperymentem formalnym – to wypowiedź osobista, wewnętrzna, skupiona na treści, a nie na estetyce. Artysta mówił, że rzeźbi dla siebie, że jego prace są jego pamiętnikiem – ale w rzeczywistości są czymś więcej. Są świadectwem wiary, refleksji nad kondycją ludzką, próbą uchwycenia emocji, które są niezmienne, ponadczasowe. Rzeźby Rząsy przetrwają, bo nie są związane z konkretnym czasem ani miejscem. Wypełnia je autentyczność, którą trudno poddać ocenie czy wpisać w schematy. Jego Chrystus, wyciosany w drewnie, to wciąż drzewo – ale jednocześnie człowiek. Jego uniesione ręce, choć bez krzyża, nadal niosą ciężar. W jego twarzy można dostrzec i ból, i ukojenie. To rzeźba, która nie wymaga interpretacji – wystarczy ją poczuć.