Powołując się na diagnozy Paula B. Preciado i Donny Haraway, Grzymała opublikowała manifest, w którym podjęła wątki pacyfizmu, społecznej inkluzywności i solidarności, sprawiedliwego podziału dochodów, bioróżnorodności, dobrostanu wszystkich stworzeń, mieszkających na Ziemi. Manifest „Czilery Utopii” proponuje zwolnienie tempa życia i obniżenie poziomu stresu. Zaczyna się od postulatu, że myślenie o niebieskich migdałach powinno być obowiązkowe co najmniej przez dwie godziny dziennie. Koncepcje te artystka wciela w swoim narracyjnym malarstwie na sposób baśni przedstawiających, m.in. parlament dzieci, istot nieludzkich i przyrody nieożywionej, drzewa rodzące lekarstwa, strażników granicznych sadzących kapustę czy przedstawiciela „białej siły” jedzącego krem sułtański z drag queen. Tematy te przybierają w malarstwie Grzymały adekwatną plastycznie formę w postaci pogodnych, rozległych krajobrazów, jasnych pastelowych kolorów, figur ludzkich w syntetycznej – okrągłej i miękkiej stylizacji. Obraz „Wyjmowanie ziarenek nienawiści” przez bohaterki w obecności uśmiechniętej tarczy słonecznej ma podobnie do innych obrazów artystki wywołać w widzu pogodny nastrój naznaczony poczuciem optymizmu, emocjonalnego komfortu i szczęścia.