„Szycie towarzyszyło mi od dzieciństwa – moja mama szyła, babcia również, a druga babcia tkała. Rękodzieło zawsze było obecne w domu, maszynowo, w drugim pokoju. W pewnym momencie szycie weszło w obszar mediów, którymi się posługuję w pracy artystycznej. Mam pewne umiejętności krawieckie związane z krojem, ale w mojej twórczości improwizuję. Nie mam określonego formatu ani ograniczeń przestrzennych – wszystko powstaje w trakcie pracy”. Aneta Grzeszykowska „Skinformer 1” to rodzaj reliefu zrealizowany w autorskiej technice Anety Grzeszykowskiej. „Skinformer” nie ma konkretnego znaczenia słownikowego. Słowotwórcza zabawa dookreśla praktykę artystyczną Anety Grzeszykowskiej polegającą na rzeźbieniu w skórze. Zrealizowana na przełomie 2020 i 2021 praca otwiera obszerny cykl, który na przestrzeni lat nie przestaje ewoluować. Początkowo są to prace wykonane przy użyciu czarnej skóry. Pośród nich można wyróżnić te, w których powraca postać córki artystki, Franciszki („Skinformer 4” i „Skinformer 6”) i pojawia się elementy typografii („Skinformer 7”). W późniejszych pracach z 2024: „Skinformer 11” i „Skinformer 14” Grzeszykowska odchodzi od początkowej konwencji i decyduje się na bardziej fotorealistyczne przedstawienia kobiecej sylwetki wykonane przy użyciu surowej skóry w cielistym kolorze. Do tworzenia obiektów artystycznych wykorzystuje stare ubrania i ścinki z produkcji torebek przemysłowych. W duchu zero waste przekształca to, co zapomniane w skóroplastykę. Zatopione w czarnym morzu drapowanej skóry twarze tworzą konstelacje znaczeń. Przywodzą na myśl owalne maski z czarnego aksamitu, które od późnego średniowiecza były noszone przez podróżujące kobiety w trosce o śnieżnobiałą cerę. Odnosząc się do późniejszej tradycji weneckiego karnawału, podobne maski funkcjonowały do XVIII wieku i określano je jako „moretta” (od włoskiego słowa „moro” oznaczającego czerń). Grzeszykowska w swojej praktyce artystycznej posługuje się również medium fotografii i filmem, zgłębiając nieustannie temat tożsamości, autokreacji i przecięć pomiędzy sztuką a życiem. Swoją performatywną praktykę wprzęga w ramy codziennego życia, co uosabia seria zdjęć „Mama”. W na pozór makabrycznym geście polegającym na oddaniu w ręce swojej córki lalki będącej kopią własnej siebie, jako artystka-matka kwestionuje kulturowe i genderowe klisze. „Lalki przedstawiające dzieci, żeby dziewczynka obsadzona została w roli mamy… Lalki Barbie, które służą do tego, żeby dziewczynki się z nimi identyfikowały i pragnęły być takie jak one… Tak naprawdę to właśnie w tej sytuacji – w której lalka jest mamą – dziecko pozostaje sobą, co paradoksalnie jest najbardziej zwyczajne. Ja patrzę na tę zabawę trochę jak reżyser. Obserwując pewną sytuację rozgrywającą się tuż obok, dobieram odpowiednie środki, żeby opowiedzieć historię”. (Z Anetą Grzeszykowską rozmawiał Adam Mazur, [w:] Brak dyscypliny: próba sił, Dwutygodnik, numer 258, czerwiec 2019, źródło: https://www.dwutygodnik.com/artykul/8328-brak-dyscypliny-proba-sil.html, dostęp: 17.09.2025).