Malarstwo Zygmunta Schretera rozwijało się w zasadzie w obrębie jego własnych pomysłów i wrażliwości artystycznej. Wydaje się, że twórca, kształcąc się w różnych ośrodkach, nie znalazł jednego i wyraźnego mentora, który zdeterminowałby jego karierę i znacząco działał na jego styl. W tekstach traktujących o sztuce Schretera wielokrotnie przewija się postać mistrza z Aix-en-Provence: Paula Cézanne’a – ojca kubizmu i wielkiej inspiracji dla wielu malarzy końca XIX i początku XX stulecia. To oczywiście żadna nieprawidłowość, ażeby wiązać jego twórczość z dorobkiem wybitnego Francuza. Niemniej jednak owe związki są wyrazem pośrednich inspiracji, bardzo często zaczerpniętych już ze sztuki innych artystów, przetwarzających jego spuściznę. Wpływy Cézanne’a są dostrzegalne przede wszystkim w panoramicznych krajobrazach Schretera z francuskie prowincji prześwietlonych upalnym słońcem Południa. W martwych naturach artysty ujawnia się już o wiele większa indywidualność, a na pewno brak cech właściwych dla typowych kompozycji Francuza. W międzynarodowym środowisku École de Paris martwa natura przeżywała gwałtowny rozwój. Gatunek ten uprawiali wszyscy ci artyści, których twórcze credo odnosiło się do tradycji. Ta z kolei stanowiła dla wielu malarzy XX-lecia międzywojennego odwołanie do sfery sacrum i powrót do pierwotnej idei tworzenia. Martwe natury, głównie kwiatowe, tworzyli wówczas z zapałem chociażby Henryk Hayden, Adolf Milich, Zygmunt Józef Menkes, a nawet „książę Montparnasse’u”, Mojżesz Kisling. Do tego grona bez wątpienia należy zaliczyć także Schretera, który konstruował swoje prace z rozedrganych plam barwnych utrzymanych zawsze w zgaszonej i stosunkowo monochromatycznej tonacji.