Zygmunt Józef Menkes, jako jeden z ważniejszych przedstawicieli środowiska École de Paris, otaczał się najsłynniejszymi postaciami i obcował z nowoczesną sztuką, szukając inspiracji wśród artystycznej socjety metropolii nad Sekwaną. Jego twórczość przechodziła przez różne etapy, malarz bawił się formą i kolorem, zawsze jednak z dokładnie przemyślaną koncepcją i głęboką wrażliwością. W okresie paryskim wyrazista i gruba kreska zarysowywała kontury, a nasycona kolorystyka tworzyła charakter tych przedstawień. Kolor od zawsze odgrywał znaczącą rolę w jego kompozycjach. Kreska Menkesa była ekspresyjna i ostra, budowała dynamiczne i żywe ujęcia. Artysta malował ujmujące portrety, w których forma dominowała nad treścią samego przedstawienia, co znalazło najpełniejszy wyraz w czasach powojennych, kiedy wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Zdaje się, że artystę porwały wówczas amerykańskie nurty sztuki nowoczesnej, z abstrakcyjnym ekspresjonizmem na czele. To wówczas wykształcił się dojrzały, wyrazisty styl twórcy, oparty na czytelnej głębi przestrzennej i schematycznej kompozycji. Postacie, które malował przedstawiały charakterystyczne fizjonomie: gruszkowate głowy, wydłużone szyje czy migdałowate, ciemne oczy. Kompozycje powstające w okresie nowojorskim ulegały coraz większym uproszczeniom, ale artysta nigdy nie przekroczył granicy przedstawień figuralnych. Sama postać budowana była niekiedy za pomocą kilku syntetycznych, gęsto kładzionych plam barwnych. Schematyczne sylwetki ludzkie obwiedzione grubym konturem malarz zazwyczaj sytuował w kameralnych wnętrzach, wypełnionych rozmaitymi przedmiotami, instrumentami muzycznymi czy akcesoriami malarskimi. Prezentowana w katalogu praca to sentymentalny portret kobiety ze słonecznikami w syntetycznym, a zarazem bogatym formalnie i kolorystycznie ujęciu. Sylwetka kobieca została zbudowana za pomocą grubych pociągnięć pędzla. Portretowana opiera głowę na dłoni, sprawiając wrażenie zamyślonej lub nawet strapionej. W drugiej ręce trzyma bukiet kwiatów, który częściowo zasłania jej sylwetkę. Mimo uproszczenia kompozycji i syntezy formy całe przedstawienie jest nastrojowe i urzekające. To, co dosadnie wzbogaca walory artystyczne pracy to kolor – błękit, którym sprawnie operuje malarz. Z jednej strony monochromatyczna, z drugiej różnorodna paleta barw nasyca obraz, czyniąc go harmonijnym i lirycznym. Zestawienie odcieni jasnych i ciemnych świadczy o doskonałości warsztatowej i wielkiej maestrii, jaką prezentował Zygmunt Menkes w swojej dojrzałej twórczości.