Zygmunt Józef Menkes urodził się 6 maja 1896 roku we Lwowie. Młody twórca rozpoczął naukę w 1912 roku w tamtejszej Szkole Przemysłowej. W latach 1919-22 kontynuował studia artystyczne w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Lata 20. były dla malarza czasem zmian. Wielokrotnie podróżował pomiędzy Berlinem, w którym kształcił się w pracowni Aleksandra Archipenki, a Paryżem, z którym łączyły go kontakty zarówno artystyczne, jak i czysto koleżeńskie. W owym czasie Menkes odbył jeszcze jedną bardzo istotną podróż, która dostarczyła mu wielu interesujących wrażeń i inspiracji. W roku 1924 przebywał malarz na Huculszczyźnie – krainie geograficznej zlokalizowanej w rejonie Karpat Wschodnich. Tereny te darzył twórca szczególnym sentymentem, gdyż bliskość rodzinnego Lwowa łączyła się tutaj z krainą szczęśliwego dzieciństwa i lat młodzieńczych. „Menkesa bardziej obchodzi forma i kolor niż temat. (…) Ludzkiej postaci używa on tak, jak traktuje obiekty martwej natury, podporządkowując ją nadrzędnemu celowi” (Emery Grossman, Sztuka a tradycja, w: Sigmund Menkes 1896-1986, New York 1993, s. 19). Przytoczone za amerykańskim krytykiem słowa doskonale obrazują oeuvre Menkesa, lecz nijak mają się do prac powstałych około 1924 roku. Artysta maluje pejzaże o tematyce huculskiej na miejscu swojego pobytu, ale znaczna część z nich powstanie także już po wyjeździe do Paryża. W owych pejzażach to właśnie człowiek stanowi samo sedno dzieła, a punkt zainteresowania Menkesa skierowany jest na jednostkę ludzką. W prezentowanym portrecie z około 1930 roku pobrzmiewa figura Janka Muzykanta z noweli Henryka Sienkiewicza. Menkes ukazał chłopca w białej wiejskiej koszuli ze skrzypcami. Choć przestrzeń jest zaznaczona dosyć umownie, to domyślać się można, że chłopiec siedzi na ławce pod drewnianą chałupą. Drugi oprócz skrzypiec atrybut, jabłko, widoczny jest ledwie w lewym dolnym rogu pola obrazowego. Uwaga widza skupia się przede wszystkim na twarzy chłopca, w której dominantą są ciemne, duże oczy.