W cyklu „7 śmierci. Corpus Delicti” Zuzanna Janin umieszcza siebie w roli martwego ciała, odnalezionego i sfotografowanego w okolicznościach zaczerpniętych zarówno z historii malarstwa, jak i z medialnych obrazów współczesnych tragedii. Nie odgrywa jednak roli ofiary w sposób mimetyczny ani nie rekonstruuje konkretnych przypadków – interesuje ją raczej sam mechanizm przedstawiania śmierci, a także pytanie o to, jak wygląda nieobecność, która wciąż jest widoczna. Projekt powstał w czasie, gdy artystka pracowała nad wielowarstwowym performansem „Widziałam swoją śmierć”, którego finałem był jej fikcyjny pogrzeb, przeprowadzony publicznie i z pełnym rytuałem – włącznie z nekrologami w prasie. „7 śmierci” pełniło w tym procesie funkcję wstępną: pozwalało przetestować formy obecności po śmierci, a zarazem odnosiło się do współczesnych sposobów wizualizowania końca – pozbawionych intymności, przemienionych w medialne spektakle. Janin fotografuje się jako „ciało” – obiekt o zdefiniowanej pozycji w porządku kulturowym. Jako kobieta i artystka odwraca klasyczny porządek przedstawiania, w którym martwe ciało kobiety – Ofelia, święta, ofiara – staje się przedmiotem kontemplacji lub projekcji. Zamiast tego tworzy serię obrazów, w których autorka wchodzi w przestrzeń zarezerwowaną dla fikcyjnych ofiar, nie po to, by je powielać, lecz by zadać pytanie o możliwość reprezentacji śmierci, która nie przekształca się w narrację podporządkowaną estetycznym lub społecznym oczekiwaniom. Cykl „7 śmierci” można odczytać jako akt odzyskiwania ciała – nie poprzez afirmację życia, ale przez przejęcie prawa do decydowania o własnej śmierci jako temacie artystycznym, politycznym i osobistym. Janin wystawia swoje ciało na pokaz nie po to, by zaspokoić ciekawość widza, ale po to, by go z tej roli wytrącić. Wpisuje się tym samym w ciąg feministycznych strategii dekonstrukcji obrazu kobiety jako biernego obiektu spojrzenia. W projekcie nie chodzi jednak wyłącznie o krytykę kulturowych mechanizmów reprezentacji. Artystka korzysta ze strategii oporu, które są charakterystyczne dla sztuki kobiet: autoportret staje się narzędziem analizy własnego doświadczenia, ciało – przestrzenią konfrontacji z przemocą symboliczną, a prywatne – punktem wyjścia do rozmowy o tym, co wspólne. W jednej z wypowiedzi Janin przyznała, że seria zdjęć oraz cały projekt „Widziałam swoją śmierć” miały związek z osobistym doświadczeniem utraty dziecka, a także z przemocą, której doświadczyła w relacji. Śmierć – przedstawiona jako fikcyjna – nie jest tu zatem tylko estetycznym eksperymentem, lecz sposobem przetworzenia doświadczenia granicznego. „7 śmierci. Corpus Delicti” pozostaje jednym z tych projektów, które – pomimo pozornej chłodnej formy – poruszają emocjonalnie, bo nie próbują przekonywać, że śmierć jest czymś zrozumiałym. Janin nie udaje, że można ją przedstawić, ale konstruuje sytuację, w której widz zostaje zmuszony do zmiany perspektywy. To moment, w którym sztuka nie pokazuje śmierci, ale odsłania to, co dzieje się na jej obrzeżach – w cieniu pamięci, w wypartej codzienności, w obrazach, które widzimy, ale których nie chcemy rozpoznawać jako własne.