Zastosowany przez artystkę kadr, ujęcie do dołu, niby w chodzie, z zamyśloną twarzą rodzi skojarzenia ze współczesną fotografią uliczną, np. z dziełami Cindy Sherman. Kobieca figura w przypadku Zofii Błażko została jednak umieszczona w abstrakcyjnej przestrzeni i przykrytą gałązkami, które pochłaniają jej figurę. Taki zabieg implikuje możliwy symboliczny sens dzieła jako obrazu o konflikcie: natura vs kultura, człowieku zanurzonym w czasie agrarnym lub też po prostu doczesności ludzkiego życia. Kto wie, czy Błażko nie wchodzi jednak w dialog z jednym z największych tekstów kultury europejskiej, mianowicie „Metamorfozami” Owidiusza? Ten powstały w I w. n.e. tekst przyniósł niezwykle bujną inspirację wielu twórcom renesansu i następnych epok. Jednym z szeroko podejmowanych przez malarzy i rzeźbiarzy tematów z „Metamorfoz” była historia nimfy Dafne, które podczas ucieczki przed lubieżnym Apollinem prosiła swojego ojca Peneusza. Ten, wysłuchawszy jej prośby, przemienił ją w drzewo wawrzynu. W kulturze europejskiej Dafne uchodzi za wzór cnotliwości i niewinności, aż do utraty ludzkiej postaci.