Andrzej Nehring współpracę z Ładem rozpoczął około 1965 roku. Jego projekty odróżniały się od dotychczasowej produkcji spółdzielni, choć ta w latach sześćdziesiątych również zaczęła ewoluować w stronę mebli o formach uproszczonych, opartych na kątach prostych. Pierwsze projekty Nehringa, także wykonane wspólnie z żoną Beatą, zaprezentowane zostały na wystawie z okazji 40-lecia Ładu w 1966 roku. Nehringowie pokazali tam: leżankę, stolik kawowy, fotel, w których wiązanie krzyżakowe desek uczynili głównym elementem konstrukcyjnym i dekoracyjnym. „Przez wyraźne podkreślenie zdobniczych walorów wiązania trzech desek, spotykających się pod kątem prostym, autor wpisuje się do grona artystów posługujących się w projektowaniu ładowskimi kategoriami wierności materiałowi i dekoracji wynikającej z budowy mebla” – pisze Anna Maga, badaczka polskiego wzornictwa. Projekty mebli z 1965 roku znalazły swoje rozwinięcie w zestawie wdrożonym kilka lat później do produkcji. „Komplet mebli z 1971 roku składający się z kanapy-leżanki, fotela z podnóżkiem i niskiego stołu, powstał w wyniku konsekwentnego rozwijania wcześniejszych doświadczeń projektowych artysty. Krzyżakowe wiązanie poprzedniej wersji leżanki i stolika zostało zastąpione połączeniem skutecznie eliminującym wiązanie stolarskie, wykorzystując nowy typ śrub, których czoło mogło być ujawnione w licu mebla, bez szwanku dla estetyki a zgodnie ze szczerością materiałowo-technologiczną. Wszystkie meble z tego zespołu mają prostopadłościenne kształty. Jedynie linia wydłużonego zaplecka fotela wygina się delikatnie, wprowadzając oczekiwany akcent zmiękczający kanciastość form. W meblu tym autor zastosował ten sam, co w fotelu z wystawy 40-lecia motyw zmienności kąta nachylania zaplecka oraz siedzenia przez połączenie tych części za pomocą zawiasu i zapewnienie ich ruchomości dzięki otworom – prowadnicom w bokach mebla. Zastosowanie nowoczesnego, łatwego połączenia elementów na śruby można było oceniać dwojako: albo jako sprzeniewierzenie się ładowskim zasadom najwyższej jakości stolarstwa, albo jako wprowadzenie nowoczesnych technologii do meblarstwa ’Ładu’” (Anna Maga, Meblarstwo „ŁADU” po 1934 roku [w:] red. Anna Frąckiewicz, Spółdzielnia Artystów ŁAD 1926-1996, Warszawa, 1998, s. 129).