Obraz „Bez tytułu” Zbigniewa Rogalskiego był prezentowany na indywidualnej wystawie „Echo”, która odbyła się w 2009 w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Tak pisała o tym wydarzeniu Marta Lisok: „Problemy percepcji i mgliste sposoby widzenia, czyli wymykające się rozpoznaniu jako podejrzane, niejasne, zwodnicze stały się motywami wystawy „Echo”. Niewygodne perspektywy, z którymi eksperymentuje artysta są poszukiwaniem malarstwa w czystej postaci, rozkładaniem go na części składowe. Prac skupionych wokół problemów światła i jego - spłaszczającego przestrzeń - braku, nie przygotowano dla ostrowidza i flaneura konsumującego obrazy, raczej dla oka oślepionego, załzawionego, zmęczonego, chorego” (Marta Lisok, Blaknięcia, oślepienia i oko, które łzawi, „Obieg” 5.06.2009). Operowanie przez autora paletą barw ograniczoną do bieli, czerni i wynikającej z nich różnych odcieni szarości spowodowało, że przestrzeń galerii wypełniały niemalże monochromatyczne prace. Konwencja fotografii przewijająca się w twórczości Rogalskiego, w tej odsłonie została sprowadzona do swej czarno-białej osłony. Autor połączył w wystawie prace z różnych swoich cykli. Na koniec zostawiając specyficzny rodzaj portretu obecnego w kulturze wizualnej. Trafnie zauważył ten fakt Bogusław Deptuła: „Kulminacją wystawy są cztery zanikające portrety cmentarne. Cztery spełzłe nagrobne porcelanki, owalne zdjęcia zmarłych, zrobione za życia i przystosowane do potrzeb funeralnej tradycji. To nie portrety trumienne, dla których modelami były ciała zmarłych ożywiane przez malarzy imaginacyjnym podniesieniem powiek. U Rogalskiego dzieje się odwrotnie: sfotografowani za życia teraz umierają ponownie. Słabną kontury, wyparowują kolory, umierają podobizny, tak jak ich dawno zmarłe prototypy” (Bogusław Deptuła, Nagrobki, diabełki, duszki https://www.dwutygodnik. com/artykul/11-nagrobki-diabelki-duszki.html).