Zbigniew Pronaszko był współtwórcą pierwszego polskiego awangardowego ugrupowania – formistów. W programowym tekście grupy z 1917 roku Pronaszko wyraził przekonanie, że najważniejszymi składnikami twórczości są forma i barwa. Skupieni wokół formistów artyści, dążyli do uproszczenia, geometryzacji oraz deformacji przedstawienia. Chociaż formistyczny etap twórczości, w jego malarstwie trwał zaledwie kilka lat, to każdą fazę twórczości Zbigniewa Pronaszki charakteryzowała świeżość i odkrywczość. W malarstwie Pronaszki bardzo szybko pojawił się zwrot ku bardziej tradycyjnym ujęciom ludzkiej sylwetki oraz pejzażu. Na początku lat trzydziestych malarz związał się z grupą artystyczną „Zwornik”, której założeniem było „dobre malarstwo” i zainteresowanie barwą jako środkiem budowy kompozycji malarskich. Od tego momentu, głównym punktem zainteresowania Pronaszki w malarstwie stał się kolor, a dominującym tematem portret. W okresie powojennym Pronaszko został rektorem krakowskiej Akademii i próbował łączyć konwencję swojej sztuki z doktryną realizmu socjalistycznego. Według malarza Jacka Waltosia „koloryzm, zasadzając się na zmysłowych, hedonistycznych upodobaniach, skonfrontowany został drastycznie z okrutnym czasem XX wieku, na który nie chciał czy nie umiał odpowiedzieć. Ale być może stał się azylem”. Prezentowany, uroczy dziecięcy portret istotnie stanowi raczej wyraz radości życia niż trudów egzystencji artysty w dobie stalinizmu. Mała modelka byłą córką legendarnego krakowskiego kolekcjonera i patrona artystów, Karola Zolicha. W tym samym okresie Pronaszko portretował takie sławy jak Ludwik Solski czy Xawery Dunikowski. Prezentowane dzieło stanowi znakomitą próbę dojrzałego stylu Pronaszki, ale też interesujący dokument życia artystycznego w krótko powojennej Polsce.