„Kiedyś napisałem, iż ruchome tylko ruchomym zatrzymać można. Znaczyło to może, że aby zrozumieć świat, trzeba by samemu stać się światem”. Zbigniew Makowski Głównymi bohaterami tego spektakularnego tryptyku z 1975 są przedmioty. Widnieją one pośród trzech wersji utopijnego pejzażu. Dzięki precyzyjnemu modelunkowi zdają się wyizolowane z otoczenia. W pierwszej części widnieje intrygujący budynek na kwietnej łące, w pobliżu ogromnej, czerwonej, stojącej drabiny, która stanowi połączenie pomiędzy ziemią a niebem, wręcz zachęca do eskapady w przestworza. W środkowej części kompozycji najbardziej zdumiewają lewitujące, czarne, ptasie skrzydła oraz karteczka z wizerunkiem ptaka na kształt listu gończego. W trzeciej części widz odzyskuje upragniony spokój. Makowski namalował zieloną polanę na tle błękitnego nieba. Sygnaturę i tytuł w charakterystyczny sposób umieszczono w obrębie kompozycji, przez co stały się jej równoprawną częścią dzieła, które przypomina ilustracje do tajemniczych ksiąg chiromanty, mistycznego traktatu dotyczącego spraw ostatecznych. Makowski w 1962 spotkał w Paryżu André Bretona i przez kilka lat wystawiał wraz z grupą Phases. Chociaż wiele łączyło jego sztukę z surrealizmem, to nie sny i podświadomość go inspirowały. Makowski w swych pracach zanurzał się w wiedzy i kulturze, penetrował obszary mistycyzmu, języka, filozofii, literatury, poezji. Jego dzieła to wizja doskonałego świata twórcy, który wypełniają symbole i ukryte znaczenia. W tym znaczeniu artysta staje się filozofem – miłośnikiem wiedzy, oddającego jej cześć przez tworzenie.