„Jedną z charakterystycznych cech utworu literackiego jest to, iż jego fabuła rozgrywa się w czasie i dzięki temu możliwe jest sukcesywne budowanie wizerunku psychologicznego postaci, zaś sztuki plastyczne muszą opisać świat w jednym istotnym z punktu widzenia przedstawianego tematu momencie. Nie marzy mi się nawet poprawiać literackiego wzoru, ale buntuję się przeciwko niezasłużonemu losowi tej wspaniałej dziewczyny. Moja Ofelia w najtragiczniejszym momencie swojego krótkiego życia zaczyna odzyskiwać świadomość, budzić się. Jej półotwarte już oczy oraz twarz, która nie wyraża już rezygnacji, lecz chwilę przebudzenia przed nabraniem w płuca powietrza i powiedzeniem ‘zamierzam żyć’. Chwilę kiedy budzi się bunt przeciwko świadomości utraty i moment odzyskiwania sprawczości. Nie znamy jeszcze efektów tej przemiany ale wiemy jedno, że tu dzieje się coś niesamowitego. Jest to portret współczesnej Ofelii. Tworząc go, zadałam sobie pytanie, jaka byłaby Ofelia dzisiaj? Jak by się odnalazła w takiej sytuacji? Jaką miałaby wrażliwość, wobec jakiego świata miałaby się buntować, przed jakim światem uciekałaby i dlaczego ten świat za wszelką cenę chce ją dopaść? Mój obraz jest portretem kobiety pragnącej znaleźć dla siebie własną przestrzeń daleką od wpływów innych, pragnie odnaleźć harmonie z samą sobą. Moja Ofelia nie szuka ukojenia w ostatecznym rozwiązaniu pragnie żyć, ale na własnych warunkach. Potrafi stworzyć wokół siebie tarczę, świat, w którym odnajduje harmonię. Nie chce się zmieniać. To portret kobiety poszukującej własnej tożsamość nie chce dać się wchłonąć nicości”. Żaneta Chłostowska