Panteon Kultury Polskiej był naturalną konsekwencją stworzonych w czasie międzywojnia cyklu Głów wawelskich. „Fascynowały go osobowość, charakter, psychika i przeżycia wypisane na twarzy człowieka, dlatego przez cały okres powojenny nadal rzeźbił portrety. Powrócił myślą do swoich wcześniejszych dzieł i w nowych okolicznościach podjął powtórkę z przeszłości – między 1953 a 1961 pracował nad nową serią Głów wawelskich, która łączy go ze wspomnieniem lat 20. Cykl ten, znany również pod nazwą Panteonu Kultury Polskiej, był silnie zróżnicowany typologicznie. Artysta wymodelował dziesiątki głów dawnych bohaterów, artystów i uczonych”. (Aleksandra Malbechowska-Luty. Kreator. Rzeźbiarskie dzieło Xawerego Dunikowskiego, Warszawa 2012, s. 265). Prezentowana w katalogu Irena Orlikowska należała do najbliższego otoczenia przyjaciół artysty. Dunikowski z portretowaną lekarką poznali się przy realizacji pomnika Wyzwolenia Ziemi Warmińskiej i Mazurskiej w Olsztynie. W ramach przyjaźni rzeźbiarz podarował Irenie podobiznę. Oprócz gipsowej podobizny zostały stworzone wyłącznie dwa brązowe odlewy kobiety, przy czym jeden z nich znajduje się w Muzeum Rzeźby Xawerego Dunikowskiego w Warszawie. W typowy dla Dunikowskiego sposób twarz kobiety została oddana z zachowaniem realistycznej fizjonomii modelki. W twórczości portretowej Dunikowskiego znamienne jest oddanie prawdy o temperamencie postaci, jej charakterze i życiu wewnętrznym.