Wojciech Fangor, „Kwiaty w wazonie” Debiutujący tuż po II wojnie światowej Wojciech Fangor był jednym z ostatnich „wielkich mistrzów” XX wieku. Zasłynął z tego, że często i bardzo bezkompromisowo zmieniał swój artystyczny styl. Tworzył malarstwo figuratywne, malarstwo w duchu socrealizmu i abstrakcyjne. Jego plakat z 1953 był uznawany za przełomowy w dziejach Polskiej Szkoły Plakatu. Z kolei w 1958 stworzył pierwszą w sztuce instalację przestrzenną. U podstaw jego działalności twórczej można odnaleźć tradycje koloryzmu, które dawały o sobie znać na każdym etapie działalności twórczej Fangora. To właśnie charakterystyczne rozmycie czy też efekt przestrzenności swoje źródła mogły mieć w analitycznym spojrzeniu mistrzów koloryzmu. To ich umiejętność dekonstrukcji rzeczywistości i zdolność do tłumaczenia form na język kolorowych plam stoi u podstaw sztuki Fangora, który na wielu etapach swojego życia stykał się z tradycją koloryzmu. Początkowo czerpał z niej inspirację. W pewnym momencie życia ją zwalczał. W końcu przetwarzał i eksperymentował z nią. Szerszej publiczności Wojciech Fangor dał się poznać przede wszystkim jako twórca abstrakcyjnych prac związanych z op-artem, czyli okręgów namalowanych w taki sposób, że wydają się falować. Z kolei na przełomie lat 40. i 50. tworzył figuratywne prace związane z doktryną socrealizmu. Lata powojenne były okresem rozterek moralnych dla większości artystów. Po traumatycznych doświadczeniach okresu okupacji, eksterminacji inteligencji i rozstrzelania m.in. profesora Tadeusza Pruszkowskiego (który był pierwszym mentorem malarstwa Fangora). Nie dziwi zatem fakt, że w latach 40. został cenionym socrealistą – dziś pamięta mu się zwłaszcza obraz „Postaci”. Jednym z najbardziej znanych dzieł z tamtego okresu była „Matka Koreanka”, którą niedawno można było podziwiać podczas wystawy w Gdańsku „Fangor. Poza obraz”. Monumentalne dzieło z 1951 przedstawia scenę, która wprost chwyta za serce. Widzimy na nim martwą kobietę z małym dzieckiem. W ten sposób Fangor przedstawił ofiary wojny w Korei. Prezentowana praca jest zdecydowanie mniej kontrowersyjna, nie wzbudza w widzach skrajnych emocji. To bardzo ciekawe dzieło, podejmuje bowiem dosyć nietypową dla Fangora tematykę, czyli kwiaty w wazonie. Utrzymany w stylistyce koloryzmu obraz przedstawia spory bukiet umieszczony w glinianym, brązowym wazonie. Oprócz astrów i innych kwiatów rodem ze swojskiego ogrodu w bukiecie widnieją źdźbła dziko rosnącej trawy. Cała kompozycja w wazonie została uwieczniona na tle pięknie nasłonecznionego wnętrza, co potęguje sielankowy, wręcz kojący charakter dzieła. Choć obraz powstał w 1941, zatem w trakcie II wojny światowej, to jednak próżno doszukiwać się w nim traumatycznego (ukrytego) przekazu. Po wojnie Fangorowi udało się wyemigrować do Nowego Jorku, gdzie wcielił w życie swój „American Dream”. Ukoronowaniem tego okresu była jego indywidualna wystawa w prestiżowym Guggenheim Museum. Tym samym został pierwszym (i jak do tej pory jedynym!) polskim artystą, który miał taki przywilej. Choć później jego dobra passa minęła, to o popularności Fangora najlepiej świadczy fakt, że w setną rocznicę urodzin artysty Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zainaugurowało jego cyfrowe archiwum, a jego dzieła niezmiennie należą do najlepiej sprzedawanych dzieł w polskich domach aukcyjnych.