„Biel to wszystko, co widzę. Nie ma nic więcej. Biel to ostateczność”. Włodzimierz Pawlak Dla Włodzimierza Pawlaka malarstwo ma w sobie wartość autoterapeutyczną, pozwala na zmierzenie się z tym, co ukryte na płaszczyźnie białego płótna poprzez malowanie w samotności. Stawianie uporządkowanych rzędów siedmiu kresek, przekreślanych ósmą – wpadanie w rytm – bliskie było medytacji zawieszającej na chwilę bieg czasu i otaczającą rzeczywistość. Zagłębienie się artysty w rzeczywistość obrazową jest szczególnie widoczne w konceptualnych „Dziennikach”, gdzie refleksji został poddany wątek przemijania. Tematem cyklu Pawlaka jest czas, któremu nadał on materialną formę w postaci płócien wypełnionych linearnym zapisem kolejnych przepływających chwil. Pomiędzy świadectwami przemijania z białego płótna niejako „wypływa” biel w postaci grubych warstw farby, przenikając w rzeczywistość pozaobrazową. Ta biel ma szczególne znaczenie dla języka artystycznego Pawlaka, zafascynowanego problematyką koloru. Ważny dla twórcy był nie tylko aspekt techniczny farby i koloru, ale jakie znaczenia niesie ta barwa. Dla Pawlaka biel jest nośnikiem treści metafizycznych.