Włodzimierz Bartoszewicz w 1923 roku ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Poznańskiego iw tym roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Uczył się malarstwa w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego oraz grafiki u Władysława Skoczylasa i Edmunda Bartłomiejczyka. Jednak wpływ legendarnego Prusza jest wyraźnie widoczny w całej spuściźnie twórczej artysty. O bliskich relacjach jakie łączyły profesora ze swoimi uczniami wspomina sam Bartoszewicz „Pewnego poranka wszedł do pracowni prof. Pruszkowski i z tajemniczą miną zaprosił niektórych z nas do swego pokoju. (...) ’Uważam – powiedział – że nadszedł czas, by w naszej pracowni powstała druga z kolei grupa malarska. Grupa Łukaszowców zdała egzamin, a powstanie jej okazało się pożyteczne. Spośród moich uczniów wybrałem was, uważając, że jesteście już dostatecznie przygotowani do wystąpienia ze swym malarstwem na arenie publicznej. Zespolenie się w grupę ma na celu: wzajemną pomoc iwzajemną kontrolę swojej działalności oraz podtrzymanie się w chwilach trudnych, zwłaszcza w początkach samodzielnej działalności artystycznej, w których człowiek potrzebuje czuć, że nie jest sam, zdany na fluktuacje losu. Sądzę, że podzielacie moje poglądy i godzicie się utworzyć odrębną, koleżeńską grupę malarską’. Oczywiście wyraziliśmy naszą zgodę i przystąpiliśmy do omawiania technicznych szczegółów organizacyjnych. Po czym nastąpił wybór prezesa grupy. Ku memu zdziwieniu wybrano właśnie mnie. (...) Członkowie naszej grupy reprezentowali pozornie najrozmaitsze, bardzo od siebie różne tendencje malarskie. Wybór dokonany przez Prusza trochę nas wszystkich dziwił. Cóż bowiem mogło łączyć – z punktu widzenia malarskiego – pejzażystę Eugeniusza Arcta, stosującego zbliżone do postimpresjonistów sposoby kładzenia na płótnie barwnych plam, z precyzyjną techniką Michała Byliny, opartą na bezbłędnym rysunku iwykończeniu najdrobniejszych szczegółów? Co miała wspólnego Teresa Roszkowska, malująca temperą swe niewielkie barwne kompozycje figuralne zaprawione humorem i sentymentem, z szeroko traktowanymi i i utrzymanymi w soczystych, nieraz jaskrawych barwach obrazami Wacława Palessy? Tak się nam na początku wydawało. Ale Prusz wiedział co robi i zdawał sobie sprawę, że pomimo wszelkich różnic, jakie by mogły dzielić wybranych przezeń uczniów – łączyć ich będzie wspólna praca, jednakie umiłowanie malarstwa i zbliżone upodobania estetyczne. (...)” cyt. za: Sztuka Wszędzie. Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie 1904 – 1944, Warszawa 2012, s. 238-239. Mimo dużej rozpiętości technicznej i tematycznej uczniów Pruszkowskiego, obrazy jego wychowanków posiadają wspólny mianownik, nie tylko w doskonale opracowanej warstwie malarskiej ale również nastrojowej. Prezentowany w katalogu „Portret p. Woźniakowej” charakteryzuje staranne opracowanie fizjonomii modelki, szczególnie w obrębie doskonale oddanych dłoni kobiety. oraz szybkie, znamienne dla twórczości Bartoszewskiego i Pruszkowskiego, pociągnięcia pędzla. Całość przedstawienia utrzymana jest w szlachetnych tonach zgaszonych czerwieni i fioletów, ożywionych przez żywy karmin ust modelki, podkreślający dystyngowany charakter portretowanej.