Położona na poprzecinanej zatokami i kanałami lagunie Serenissima szczyciła się bogatą historią i tradycją malarską. Wielowiekowe rządy dożów i ścisłe kontakty ze Wschodem przyczyniły się do jej bogactwa i splendoru. Wyjątkowe warunki atmosferyczne Wenecja zawdzięczała z kolei wodzie oblewającej zewsząd jej place i trakty. Opary mgły, mieniące się światłem kanały oraz specyficzne barwy – to wszystko od wielu pokoleń fascynowało i przyciągało malarzy urzeczonych baśniowym klimatem miasta. Perła Adriatyku stała się obowiązkowym przystankiem na mapie podróży wielu europejskich artystów, a co za tym idzie, była też ważnym punktem podczas wojaży polskich modernistów. Jan Stanisławski, Wojciech Weiss, Stanisław Kamocki, a wśród nich również Władysław Jarocki – oni wszyscy odwiedzili osławione miasto dożów i pełnymi garściami czerpali z tego, co miało ono do zaoferowania. Jarocki przyjechał do Wenecji po raz pierwszy w roku 1909. Serenissima wywarła na nim wówczas ogromne wrażenie i sprawiła, że powracał on tam jeszcze wiele razy, zarówno przed I wojną światową, jak i w ciągu XX-lecia międzywojennego. To właśnie w Wenecji sztuka Jarockiego nabrała zupełnie nowego wyrazu i została natchnięta nową siłą. Na lagunie artysta odnalazł odmienne od dotychczasowych inspiracje. Zaczęły się pojawiać w jego twórczości nowe tematy związane z tkanką miejską. Co ciekawe, do Wenecji Jarocki przywoził także i swoje monumentalne obrazy o tematyce huculskiej, które z powodzeniem prezentował na Biennale, począwszy od 1909, aż do lat 30. Weneckie pejzaże artysty wzbudzały w kraju duże zainteresowanie. Fascynowała ich świetlistość i migocząca kolorystyka. U wybrzeży Adriatyku południowa publiczność została oszołomiona natomiast potęgą karpackiej zimy i mistycznymi, zdematerializowanymi poprzez wydatne stroje, niczym gotyckie figury, postaciami Hucułów, którzy bez wątpienia jawili się tam jako lud niezmiernie intrygujący i wręcz egzotyczny.