Prezentowana praca pochodzi z lat 90. Jak wskazuje sygnatura, powstawała dosłownie przez kilka lat. Zachowuje charakterystyczne dla stylu malarza cechy: jaskrawą kolorystykę, plakatowy styl i ekspresyjność. Całość potraktowana jest niezwykle malarsko, Szamborski sięgnął po efektowne zestawienie fioletu i żółci, a optyczną ramę dla świetlistej postaci kobiety stanowią fotel i biurko w ciemnych barwach. Uwagę przyciąga niemalże ornamentalnie potraktowany rękaw bluzki oraz ledwie zaznaczone rysy kobiety, tytułowej miss. Jej twarz niknie w jasnej poświacie blond włosów. Tematyka obrazów Szamborskiego obejmowała codzienność, w której malarz zauważał ważne z jakichś powodów momenty. Mogły być one istotne ze względu na znaczenie społeczne, ale także na osobiste historie bohaterów. Artysta dokonywał w ich obrazie zmian, tworząc alternatywne wersje, o czym Piotr Szubert pisał następująco: „Od początku lat osiemdziesiątych kanwą obrazów Szamborskiego są wierne, fotorealistyczne odzwierciedlone postaci i przedmioty. Artysta poddaje je jednak daleko idącej transformacji sprawiającej, że te pozorne kopie natury stają się elementami subiektywnej wizji. Doprowadzona do ostatecznych granic wierności w przedstawieniu detalu tworzy wrażenie przerysowania i przejaskrawienia. Ów precyzjonizm, w połączeniu z nasyconymi, nienaturalnymi barwami, kreuje nastrój swoistej nadrzeczywistości” (Piotr Szubert, [w:] Wiesław Szamborski: malarstwo, [red.] Jakub Dąbrowski, Warszawa 2011, s. 248). Malarstwo Szamborskiego jest identyfikowane z nurtem nowej figuracji ze względu na charakterystyczne dla stylu rozwiązania: sylwetowe uproszczenia modelunku, ostrą kolorystykę oraz odważne rozwiązania przestrzenne, które miały na celu podkreślenie przypadkowości egzystencji i alienację człowieka.