W duchu historyzmu „Malarstwo historyczne (…) w nowej formule pojawiło się we Francji po 1830 roku i na 50 lat opanowało całą Europę, stając się najpopularniejszym rodzajem sztuki” (Jerzy Malinowski, Matejko. Obrazy olejne, Warszawa 1993, s. 7). Tematyka ta była głęboko zakorzeniona w epoce romantyzmu, która to wytworzyła wokół historii i przeszłości szczególnie osobliwą aurę. Zatracenie się ideałów i wyższych wartości w społeczeństwie XIX stulecia skłoniło artystów do swoistego rodzaju podróży mentalnej w kierunku minionych wieków. Historia, w szczególności ta narodowa, stała się niezwykle istotną kwestią, stanowiącą niejednokrotnie o tożsamości całego narodu. Ruch romantyczny i liczne wydarzenia, takie jak chociażby Wiosna Ludów, sprawiły, że na nowo eksplorowano przeszłość i odkrywano w niej nowe przesłania. Sztuka wyrażała walkę o ideały i wolność, które w przypadku zniewolonych krajów, w tym rozgrabionej od końca XVIII wieku przez trzech zaborców Polski, miały szczególne znaczenie. Przywoływane na obrazach wybitne jednostki stawały się z jednej strony bohaterami podniosłych lub mrożących krew w żyłach wydarzeń, z drugiej zaś, implikowały w sobie archetypiczne wartości kształtujące pożądane postawy społeczne. Dzieła o tematyce historycznej wpisywały się w XIX stuleciu w wiodący nurt sztuki akademickiej. Były powszechnie uznawane i promowane w kręgu oficjalnych instytucji, takich jak salony wystawiennicze czy akademie sztuk pięknych. Stały też niejako w opozycji do wszelkich nowatorskich i eksperymentalnych przejawów określanych jako niezgodne z ogólnie przyjętym kanonem. Sztuka polska dzięki międzynarodowym kontaktom i wpływom stanowiła, co należy podkreślić, integralną część tychże zjawisk. Zapewne najwybitniejszym artystą światowego formatu był na naszym rodzimym gruncie otoczony aureolą sławy i uznania Jan Matejko, z którego pracowni wyszło wielu znakomitych twórców. Pomimo że sam Wandalin Strzałecki nie podjął nauki u tego niekwestionowanego mistrza, to wpływ jego malarstwa jest w jego kompozycjach nad wyraz widoczny. Prezentowana kompozycja o niejasnym w pełni, historycznym temacie operuje dużą ilością elementów i figur, a poszczególne obiekty zostały potraktowane przez artystę ze znacznym wyczuciem formy i sporą dokładnością. Wystarczy chociażby zwrócić uwagę na mistrzowsko oddane bliki światła, układające się na elementach uzbrojenia, lekkość pawich piór w nakryciu głowy władcy czy strukturę i haptyczność opadającego na ziemię gronostajowego płaszcza. „Gromadzenie kolekcji kostiumów (jak też i innego rodzaju dawnych rekwizytów) upowszechniło się w latach 70. i 80. XIX w.” (Anna Straszewska, Kostium historyczny w twórczości Jana Matejki na tle malarstwa XIX wieku, Warszawa–Kraków 2012, s. 113). Artyści z zapałem studiowali zbierane przez siebie obiekty, tworząc ze swoich pracowni prawdziwe kunstkamery. Próbowali także w jak najwyższym stopniu zbliżyć się do realiów odtwarzanej na płótnach epoki. Zapomniana dzisiaj nieco twórczość Strzałeckiego jest stosunkowo zróżnicowana pod względem tematyki. Nad scenami rodzajowymi i kompozycjami odwołującymi się do kultury staropolskiej dominują jednak ewidentnie motywy o charakterze historyzującym, zaczerpnięte bezpośrednio z przeszłości, literatury czy tradycji minionych wieków. Tak jak w malarstwie Matejki, tak i u jego spadkobierców, wielokrotnie historyczny temat stawał się paralelą dla aktualnych wydarzeń i bolączek kraju. Trudno jednak dziś jednoznacznie odczytywać intencję artysty w przypadku prezentowanej sceny przybycia do władcy posłańców – rycerzy i biskupa. O wiele jaśniejsze staje się to natomiast w jednym z najbardziej znanych dzieł Strzałeckiego, czyli w „Pieśni o zburzeniu Jerozolimy” (1883, Muzeum Narodowe w Krakowie), w którym lament Żydów pozbawionych państwa wprost odnosi się do politycznej sytuacji Polaków znajdujących się wówczas pod zaborami.