W KRĘGU POPKULTURY Waldemar Świerzy jest jednym z najbardziej uznanych i rozpoznawalnych grafików nie tylko w Polsce, ale również za granicą. Wykształcenie artystyczne uzyskał w katowickim oddziale krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni profesora Józefa Mroszczaka. Jako grafik od 1952 zajmował się projektowaniem plakatów, okładek książkowych i muzycznych, ilustracji, kalendarzy i znaczków pocztowych. Zaprojektował również oprawy graficzne dla polskich pawilonów na Międzynarodowych Targach m.in. w Nowym Jorku, Lipsku, Wiedniu, Casablance i w Poznaniu. Świerzy to jeden z twórców Polskiej Szkoły Plakatu – terminu ukutego przez krytykę artystyczną, określającego i wyróżniającego polską grafikę użytkową w latach 60. i 70. XX wieku. Równocześnie z pracą projektową rozwijał karierę akademicką. W 1965 zaczął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu jako kierownik Pracowni Grafiki Projektowej. W latach 70. i 80. wykładał na uczelniach artystycznych w Hawanie, Meksyku i Berlinie Zachodnim. W 1979 został przewodniczącym Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie. W 1994 objął pracownię plakatu na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Twórczość Świerzego była doceniana komercyjnie i zyskiwała pochlebne opinie krytyków również poza granicami Polski. W 1959 Świerzy został odznaczony główną nagrodą im. Toulouse-Lautreca na 1. Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Wersalu. W 1970 artysta otrzymał I nagrodę Prix 10. Biennale de São Paulo. W 1975 i 1985 zdobył pierwszą nagrodę na Konkursie Plakatów Filmowych tygodnika „Hollywood Reporter” w Los Angeles za plakaty do kluczowych polskich filmów „Ziemia obiecana” i „Psy wojny”. Styl Świerzego cechuje wyjątkowa umiejętność łączenia niepohamowanej swobody z wyrazistością znaku graficznego. Artysta posiadał bogaty, niemal niewyczerpany arsenał środków wyrazu. Doskonale zdawał sobie sprawę z rangi i siły koloru, skupiając się na istocie barw, akcentował ich emocjonalny i muzyczny charakter. Świerzy jako jeden z pierwszych rodzimych grafików wprowadził do plakatu elementy malarstwa. Szerokiemu spektrum stylistycznemu towarzyszyło znaczne rozszerzenie wykorzystywanych technik artystycznych – obok gwaszu pojawiła się akwarela, kredka, ołówek; często artysta w jednym projekcie używał kilku różnych technik. Z biegiem lat w twórczości Świerzego można dostrzec również echa malarstwa gestu, abstrakcji lirycznej oraz popularnego wówczas pop-artu. Inspiracje tym ostatnim znaleźć można nie tylko w estetyce, ale i tematach jego prac. Mniejsze formy malarskie czy ilustracje często odnosiły się do symboli z kultury popularnej. W jego repertuarze na pierwsze miejsce zasługują ikoniczne przedstawienia muzyków, czy to jazzowych, czy popularnych wówczas zespołów. Zaraz za nimi znajdą się gangsterzy rodem z ulic amerykańskich miast, a także bohaterowie bajek dla dzieci i wszelkie inne elementy konsumpcyjnej rzeczywistości z wiodącą prym coca-colą.