Jednym z licznych źródeł inspiracji były dla Tomasza Tatarczyka pejzaże Caspara Davida Friedricha. Sam artysta uważał się za romantyka, a w swojej twórczości skłaniał bardziej ku oddawaniu skrytej istoty rzeczy aniżeli przedstawieniu natury. Również miejscem swojej pracowni uczynił przestrzeń oddaloną od zgiełku wielkiego miasta, otoczoną rzeką, wzgórzami, lasami, polami, wąwozami i urwiskami, zwierzyną, zmieniającymi się porami roku i różnorodnością poszczególnych dni. Ową pracownię znajdującą się we wsi Waliły odwiedzali przyjaciele artysty – między innymi Koji Kamoji i Tomasz Ciecierski. Idealnym miejscem spotkań były także dla Tatarczyka góry. Warto tu zwrócić uwagę na Vellano – urokliwą miejscowość w Toskani, położoną w rejonie potocznie zwanym Szwajcarią Pesci. Okres powstania pracy wiąże się z początkiem odbywających się tu od 2004 plenerów, którym towarzyszyły dyskusje o sztuce i jej miejscu we współczesnym świecie. Refleksyjny stosunek Tatarczyka do natury przekładał się na niezwykle sensualne malarstwo, gdzie dominuje aura skupienia i kontemplacji. Sam artysta opowiadał o swoich dziełach następująco: „Rodzą się czasami przypadkowo. Chodzę, krążę wokół tematu, wokół wycinków rzeczywistości, która na mnie szczególnie oddziałuje – i mam coraz wyraźniejszą, mocniejszą potrzebę, żeby coś z tym zrobić. Wtedy zaczynam pracować i rozwijam temat w cykl, aby przyjrzeć mu się z różnych stron. Oczywiście na wybór tematu ma też wpływ stan mojego ducha, a także muzeum wyobraźni – dzieła sztuki, sceny z dzieciństwa, nawet kadry z filmu. Na przykład z filmów Jarmuscha, czarno-białych, tchnących pustką i zagubieniem (…). Najpierw mam ogólną ideę. Potem zastanawiam się nad kompozycją. To w znacznej mierze sprawa intuicji, która mi podpowiada, że powinienem zorganizować obraz w ten, a nie inny sposób. Istotne też jest moje doświadczenie. I praca. W jej procesie obraz zaczyna na mnie działać, jakby to on mną kierował” (Elżbieta Dzikowska, Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, Warszawa 2011, s. 256).