Przeobrażenia malarstwa Milanowskiego oscylowały dotądkonsekwentnie wokół tematu, który można rozumieć jako artystycznypretekst. Był to kwiat – pozwalający rozegrać inne, nadrzędne wobecniego kwestie. Raz – pewnej wspólnoty znaczeń, podzielania systemupodstawowych znaków i symboli w obrębie kultury, schematówkomunikacji. Dwa – by zbudować wrażenia z gatunku egzystencjalnych,dramatycznych. Trzy – by zarazem ćwiczyć się z możliwościamisamego malarstwa, stawiać pytania o malarstwo. Malarz dowodziłzbanalizowania tego, co uchodzi za estetyczne. Balansował międzyestetyczną i aestetyczną aspiracją. Poddał obróbce twórczość malarskąz najściślejszego kanonu historycznego – cykl „Nenufarów” Claude’aMoneta. Nieodzownie, od początku natura – z jej strukturami, tkanką– stanowiła środek umocowania pozostałych treści. Nadal najczęściejoglądamy umowne kwiaty – rozczłonkowane do form sugestywnych,samych trajektorii pędzla mocno nasączonego barwnikiem, lubzbudowane z przemacerowanych tkanek. Ale także – rozlania nibylawy, plam niemal kleksowych, rozsmarowania z palety malarskiej, cośco wygląda jak płomienie. Ciekłe powierzchnie, lejące kształty, lśnienie,soczystość, witalność – to wszystko w tym malarstwie jest na wskrośsensualne.