Działalność artystyczną Tomasza Kawiaka można by zawrzeć w trzech słowach: dżinsy, cegły i kieszenie. Te ostatnie pojawiają się w najróżniejszych kompozycjach i często skrywają zaskakujące przedmioty, którymi Tomasz Kawiak nadbudowuje dodatkowe konteksty do swoich prac. Wypalane i opatrzone pieczęcią cegły natomiast podróżują razem z artystą. Kawiak zabiera je w najodleglejsze zakątki świata i tam je pozostawia. Praktyka ta nosi miano cegłowania – BRICKWORK – i była rozwijana od 1970. Jednak artysta zdecydowanie najbardziej znany jest z dzieł, w których jako tworzywo wykorzystuje denim, tak jak w przypadku prezentowanej pracy. Kawiak stworzył dziesiątki wariacji na temat tego materiału, głównie przestrzennych kompozycji. Na pozór wydawać by się mogło, że jest to praktyka wtórna, pozbawiona głębi treści, jednak dżins jako materiał ma bardzo wiele znaczeń. Pierwotnie kojarzony jednoznacznie z pracującymi na farmach czarnoskórymi niewolnikami, następnie stał się symbolem amerykańskiej rewolucji przemysłowej, tworzeniem się wielkich miast, boomu na hollywoodzkie westerny, by następnie stać się ikoną mody. Z kolei w polskim kontekście jeans był postrzegany jako przedmiot pożądania PRL-owskiego społeczeństwa. Początki historii dżinsu sięgają 1853, kiedy to Levi Strauss osiedlił się w San Francisco, próbując rozwinąć gałąź swojej rodzinnej pasmanterii. Strauss sprzedawał bawełnianą tkaninę, której właściwościami zainteresował się krawiec Jacob W. Davis. Zaczął on używać materiału do produkcji pokrowców na wozy, namiotów i koców. Pewnego dnia zamówiono u niego odzież roboczą, do której produkcji Davis wykorzystał materiał Straussa, wzmacniając łączenia poszczególnych kawałków materiału nitami. Historia Levi Straussa jest dobrze znana, mało kto jednak wie, że próby stworzenia wytrzymałego materiału sięgają XVIII-wiecznych Włoch, a początkowe starania Włochów, by stworzyć tę tkaninę, zakończyły się niepowodzeniem. Splot był zbyt słaby i zbyt gruby. Dżinsy jako materiał posiadają wiele kontekstów, jednak w przypadku prac Kawiaka materiał ten może sugerować pewien dualizm, co też w dużej mierze określa ukryty przekaz prac Tomasza Kawiaka. Dżins od pozostałych materiałów odróżnia charakterystyczny splot diagonalny, który tworzony jest przy użyciu jednej nici kolorowej i jednej białej. Tkacze używali barwnika w kolorze indygo, aby farbować nitki osnowy na niebiesko, podczas gdy nitki główne pozostały w naturalnym białym kolorze. Podobnie jest z pracami Kawiaka, które na pozór wydają się mieć bardzo bezpośredni przekaz, jednak zawsze posiadają ukryte znaczenia.