„Jedyne, czego w życiu żałuję, to tego, że nie wynalazłem dżinsów”. Yves Saint Laurent FENOMEN JEANSU Nie ma się co dziwić wielkiemu kreatorowi, gdyż chyba żadne z ubrań nie może pochwalić się karierą równie spektakularną jak ta, którą zrobiła niepozorna para niebieskich spodni. Pewien czas temu media zelektryzowała informacja, że w opuszczonej kopalni na kalifornijskiej pustyni Mojave znaleziono dżinsy marki Levi’s z 1880. Ubrudzone woskiem ze świecy robocze spodnie okazały się prawdziwym skarbem! Wystarczyło 120 lat, by dżinsy kupione za równowartość 1 dolara osiągnęły cenę 46 tysięcy razy wyższą na aukcji! Bez wątpienia jeansy są jednym z najbardziej niesamowitych produktów. Warto poznać ich fascynującą historię. Pierwszą parę jeansów zaprojektował niemiecki emigrant o żydowskich korzeniach – Levi Strauss. Przybył on z Bawarii do Nowego Jorku, następnie przeniósł się do San Francisco w Kalifornii. Jak głosi legenda, zaprojektował pierwsze jeansy w 1853, po inspirującej rozmowie z pewnym poszukiwaczem złota. Mężczyzna ten skarżył się na swoje spodnie, które wiecznie przecierały się podczas pracy. Strauss postanowił wypełnić niszę na rynku amerykańskim i stworzyć bardzo odporne na przetarcia spodnie. W tym celu musiał powrócić do europejskiej tradycji i uszył z denimu spodnie robocze. Początkowo nazwał swe dzieło „kombinezonem do pasa” (z ang. waist overalls). Już w 1905 powstał kultowy model jeansów Levi’s 501 o fasonie bootcut (czyli z rozszerzonymi nogawkami). Choć początkowo były dedykowane pracownikom fizycznym, szybko trafiły do popkultury. Ogromną popularność jeansowym spodniom przyniosły westerny, w których zaczęto ubierać kowbojów właśnie w denim. Z czasem również kobiety zaczęły pojawiać się w jeansach na srebrnym ekranie. Marilyn Monroe pięknie prezentowała się w dziewczęcej białej bluzeczce i dopasowanych jeansach w kultowym filmie „Rzeka bez powrotu”. Tym samym jeans stał się obiektem pożądania zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Bez wątpienia jeansowy denim jest motywem charakterystycznym dla Tomka Kawiaka. Ten wybitny artysta zasłynął z rzeźb przedstawiających niebieskie dżinsy w różnych postaciach (spodnie, kurtki, kieszenie), w brązie i w aluminium. Kawiak urodził się w 1943 i dobrze pamięta czasy, w których by móc sobie pozwolić na jeansy należało udać się do Pewexu i zapłacić kwotę około 20$. Przy obecnej inflacji wydaje się to mało wygórowana cena, lecz wówczas stanowiło to często całą miesięczną pensję! Taka sytuacja brzmi jak z innego świata, lecz nie są to wcale bardzo odległe czasy. Prezentowana podczas aukcji praca Kawiaka przedstawia króliczka, który dzierży w swych łapkach dorodną marchewkę i jest odziany od stóp do głów w jeansowe wdzianko. Warto wspomnieć o modzie na taki „total look”. Historia „candaian tuxedo”, (tak brzmi oficjalna nazwa zestawu składającego się dwóch jeansowych części garderoby), owiana jest pewną legendą. Trend ten miał narodzić się w 1951 w Vancouver. Amerykański piosenkarz Bing Crosby twierdził, iż odmówiono mu zameldowania w jednym z kanadyjskich hoteli ze względu na niestosowny ubiór. Podobno porównano go nawet do włóczęgi. Anegdota głosi, że Crosby miał tego feralnego dnia na sobie jeansowy strój kultowej już wtedy marki Levi’s. Niedługo po tym jak zabawna historia stała się powszechnie znana, firma Levis Strauss&Co. stworzyła „kanadyjski garnitur”, czyli jeansowy komplet, który składał się z kurtki i spodni z tego samego materiału. Wewnątrz kurtki projektanci umieścili naszywkę z dowcipnym napisem: „Uwaga dla wszystkich hotelarzy: każdy, kto nosi ten materiał, powinien mieć wstęp do najlepszych hoteli”. Obecnie canadian tuxedo, czyli denimowy monolook to już nie tylko zwykły jeansowy zestaw, a prawdziwy modowy statement, który nie traci na swej popularności.