„Rzeczywistość, która mnie interesuje, znajduje się na granicy możliwości określenia. Stąd obrazy moje balansują na pograniczu świata rzeczywistego (przedstawiającego) i nierealnego (emocjonalnego)”. Tomasz Ciecierski Obraz składa się z dziewięciu oddzielnych płócien o różnych wielkościach. Jest to jedna z charakterystycznych cech twórczości Ciecierskiego, który od lat 70. budował obrazy z osobnych prac, łączonych w większe kompozycje. „Dla Ciecierskiego formalną zasadą budowania obrazu była addytywność, czyli przyłączanie wyraźnie samodzielnych (osobnych) części” – pisał Baraniewski. Dzięki stosowaniu tego zabiegu artysta odszedł od klasycznego rozumienia pola obrazowego jako jednorodnej całości – każda z części mogła być odczytywana jako fragment jednej pracy i jednocześnie jako autonomiczne dzieło. Płótna z prezentowanej pracy łączy wspólna linia horyzontu przebiegająca przez całość kompozycji. Ukazuje ona na poły abstrakcyjny pejzaż. Jak sam artysta wskazywał w jednym z wywiadów: „Zawsze mnie interesowała przestrzeń jako element obrazu. Niektóre obrazy wydają się płaskie, ale ja zawsze bawię się przestrzenią. Zacząłem się zastanawiać nad najprostszym sposobem jej zbudowania. Okazało się, że linia horyzontu porządkuje obraz w sposób absolutny. Buduje głębię. Wystarczy zestawić dwie płaszczyzny koloru niebieskiego, a otrzymamy linię horyzontu i wrażenie trójwymiarowości. Bardzo lubię malować krajobrazy, ale dopiero po zestawieniu, nałożeniu, zwielokrotnieniu wypowiadam się o przestrzeni pełniej. Czasami jest ona statyczna, ale interesuje mnie także ruch”.