Żakardy projektu Lucjana Kintopfa to jedne z najbardziej rozpoznawalnych polskich tkanin. W dwudziestoleciu międzywojennym osiągały wielką popularność handlową i jako makaty, kotary czy serwety gościły w licznych wnętrzach mieszkalnych. Zdobiły również przestrzenie publiczne, obok cech dekoracyjnych nosiły bowiem również te ideowe. Na przykład w żakardzie „Rózgi” – witki, gałązki wierzby, ornament z ludowych pisanek, poddane zostały uproszczeniu i zmultiplikowane rzędowo. Pasowa kompozycja przywodzić mogła na myśl pasy kontuszowe i tradycje szlacheckie. Jednocześnie odwoływała się do motywów ludowych. „Treści tkaniny modelowano asocjacjami z kręgu narodowej tradycji. Czytano ją mając faktycznie przed oczami pas słucki. Wierzbowe gałązki ulegały nobilitacji. Stylizowany motyw zatracał swą pospolitość. Rózga przestała być suchą witką. Przekształcała się w warkocz komety” (Hubert Bilewicz, Żakardy w „ŁADZIE” [w:] red. Anna Frąckiewicz, Spółdzielnia Artystów ŁAD 1926-1996, Warszawa 1998, s. 185-186).