„Między przystankami zrodził się taki pomysł i wydał mi się na tyle realny, że natychmiast po przyjściu do domu zaczęłam robić pierwszą pracę. Powierzchnia 100 x 70 cm, jako że nie można było kupić papieru innego formatu, pomieściła dziewięćset pięćdziesiąt szpilek. Tak mnie to podnieciło, że liczyłam każdą wbitą szpilkę. Fascynowało od początku, stawiało opór. Odczuwałam to fizycznie: przebijanie szpilki przez papier jest dla mnie czymś bardzo dziwnym – ani tego oswoić, ani zanegować, ani dojść do formy, która przestałaby mnie interesować. (…) nie sądziłam, że taki prosty pomysł, jak wbicie jednej szpilki otworzy mi takie możliwości wypowiedzi. Jedno przebicie, jeden punkt tak rozszerzył obszar działania. Ciągle jest to dla mnie ciekawe. Fascynuje mnie. Same się układają. Są sterowane moim myśleniem w trakcie pracy”. Teresa Tyszkiewicz