Teresa Roszkowska, której życie twórcze rozpięte było przez wiele dekad, znana była głównie ze swojej działalności scenograficznej: zarówno teatralnej jak i filmowej. Jako scenografka wykształcenie zdobywała w latach 1934-36 w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Nieco wcześniej – w latach 1924-28 studiowała w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. Razem z innymi artystami z kręgu Pruszkowskiego regularnie wyjeżdżała na plenery malarskie do Kazimierza Dolnego. Odbyła również studyjną podróż do Francji i Włoch (1930), od kiedy to krajobraz i kultura artystyczna obydwu krajów stała się dla niej poważnym źródłem inspiracji. Roszkowska zasiliła szeregi grupy artystycznej Szkoła Warszawska (założona 1929). Jej członkowie promowali realizm (wzorem Pruszkowskiego), lecz ich twórczość była stylowo pluralistyczna. Łączyła ich chęć odwzorowywania realiów współczesnego życia w jego afirmatywnych przejawach. Roszkowska jawi się jako najbardziej „klasycyzująca” postać tego ugrupowania malarskiego. Artystka wykształcona przez Pruszkowskiego używała klasycznych technik malarstwa sztalugowego: tempery i techniki mieszanej, chcąc zbliżyć się do formuły artystycznej dawnych mistrzów. Stylistyczne uprawiała drobiazgowy realizm bliski szeroko pojętemu malarstwu „nowej rzeczowości” i „powrotu do porządku”, tak rozpowszechnionemu w Europie po Wielkiej Wojnie. Jak odnotowała Joanna Stacewicz-Podlipska: „Od początku lat trzydziestych wyjeżdżała już regularnie, co dwa-trzy lata, w poszukiwaniu odpowiednich malarskich plenerów, najchętniej wybierając Riwierę Francuską oraz Włochy. Z tego obyczaju nie zamierzała zrezygnować także po wojnie, kiedy starania o wyjazd zagraniczny wiązały się już z uciążliwą, a często także brzemienną w skutki procedurą” (tejże, Pokora i przekora. Teresy Roszkowskiej „nawiązywanie kontaktu ze sztuką zagranicą”, „Sztuka Europy Wschodniej” 2015/3, s. 387). W 1967 roku Roszkowska wyjechała do Włoch i pokazała bogaty dorobek tej podróży w Zachęcie w styczniu 1968 roku. W kolejnym jeszcze roku musiała wyjechać do Italii ponownie, kiedy to powstała prezentowana praca. Urokliwe studium kamiennych schodów łączy w sobie charakterystyczny dla jej całego dzieła poetycki urok oraz malarski konkret. Studium kamiennych schodów z Amalfi poprzez zastosowanie głębokiej, pomysłowo budowanej perspektywy przywodzi na myśl scenograficzne realizacje Roszkowskiej. Podobną sceniczną kulisowość odnajdziemy na przykład w znanym szerzej obrazie artystki „Uliczka w Neapolu” z 1936 roku (Muzeum Narodowe w Warszawie)