Teodor Grott w latach 1904-11 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, początkowo w pracowni Floriana Cynka, następnie pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. Artysta sam uważał się za spadkobiercę spuścizny twórczej Wyczółkowskiego, kontynuując malarskie dziedzictwo mistrza. Po nauce w Akademii Sztuk Pięknych, w ramach stypendium pogłębiał umiejętności za granicą, studiując w Rzymie, Florencji, Paryżu oraz Londynie. Grott, pod wpływem Wyczółkowskiego, malował z wielką pasją martwe natury, pejzaże, przeważnie tatrzańskie oraz widoki z Włoch czy Francji. Oprócz wyraźnego wpływu Wyczółkowskiego artysta inspirował się twórczością Paula Cézanne’a oraz impresjonizmem, z którego czerpał upodobanie do nietypowych układów kompozycyjnych, często z asymetrycznym punktem kadrowania. Dzieło „Wiosną” powstało w 1928, gdy podejście krytyki artystycznej i opinii publicznej liberalizowało się wobec zagadnienia nagiego ciała w sztuce. Choć w wiekach minionych akt niejednokrotnie gorszył odbiorców i wymagał historycznego lub mitologicznego kostiumu, usprawiedliwiającej go oprawy tematycznej, intrygował zarówno publiczność, jak i twórców. „Skoncentrowane wokół nagiego ciała nauczanie akademickie stanowi bez wątpienia jeden z powodów przesądzających o dominującej wszechobecności aktu w nowożytnej sztuce europejskiej. Akademicka teoria sztuki gwarantowała zarazem, że z „okropnego warsztatu tworzenia” wychodziły dzieła bliższe idealnym, estetycznym konstruktom niż anatomicznym preparatom. Ciało zamieniano w „sztukę”, poddając je artystycznej dyscyplinie i korekcie” (Maria Poprzęcka, Akt – forma nie idealna, Przegląd Historyczny 100/3, 2009, s. 373). Akt dla jednych będący namiastką pornografii, dla drugich szansą na plastyczny i ikonograficzny popis, był niepohamowanie interpretowany. „Wszystkich zajmujących się historią zachodnioeuropejskiej sztuki niewątpliwie uderza duża liczba obrazów z przedstawieniem ciała kobiety. Akt, bardziej niż jakikolwiek inny temat, konotuje ‘Sztukę’. Obraz przedstawiający kobiece ciało, oprawiony w ramy i wiszący w galerii, jest stenograficznym zapisem sztuki jako takiej, ikoną zachodnioeuropejskiej kultury, symbolem cywilizacji i jej dokonań” (Lynda Nead, Akt kobiecy. Sztuka, obscena i seksualność, tłum. Ewa Franus, Poznań 1998, s. 13). Teodor Grott, w odróżnieniu od swoich mistrzów, upodobał sobie gatunek kobiecego aktu. Bardzo często w swoich kompozycjach przedstawiał ujęcia nagiego kobiecego ciała, obudowanego bogatą scenografią. Formuła artystyczna tych dzieł nasuwa wniosek, iż twórcza myśl Grotta była ściśle związana z dziedzictwem nowożytnego malarstwa, przede wszystkim dziedzictwem renesansu, bowiem w prezentowanym dziele „Wiosną” oddanie ułożenia ciała modelki koresponduje z ikonicznym dziełem „Wenus z lustrem” Diego Velázqueza. To jak Grott interpretuje kobiece ciało, nasuwa także skojarzenia z secesyjną dekoracyjnością, żywą w ówczesnej Europie recepcją estetyki japońskiej, a także z malarstwem Edgarda Degasa i Henri de Toulouse-Lautreca. Artysta wykorzystał relatywnie zbliżone ujęcie modelki tyłem, pochłoniętej osobną czynnością, z bijącym od niej wrażeniem dystansu wobec widza. Teodor Grott, wzorem wspomnianych powyżej poprzedników, rejestruje sytuację z nagą kobietą niejako z ukrycia, zainteresowana nie wydaje się świadoma, iż stała się właśnie obiektem fascynacji i ciekawości.