„Geometria jest w mojej twórczości metodą obrazowania idei, często pierwszym impulsem i sposobem porządkowania. W następnym etapie powstania obrazu geometria staje się ukrytym rytmem. Zawsze jednak jest środkiem a nie celem”. Tamara Berdowska Tomasz Grylewicz w tekście o abstrakcji geometrycznej w środowisku krakowskim wymienia Tamarę Berdowską wśród kontynuatorek tego niezmiernie ważnego ruchu artystycznego w historii sztuki. (Tomasz Grylewicz, Abstrakcja geometryczna w krakowskim środowisku artystycznym w latach 1960-2010*, „Quart”, nr 3(25)/2012). Jednak sposób, w jaki artystka podchodzi do zagadnienia geometrii, jest jej indywidualnie wypracowaną jego interpretacją, opierającą się na intuicji. Jak napisała Bożena Kowalska: „Tak już wtedy, jak i dzisiaj, geometryczność u Tamary Berdowskiej niewiele ma wspólnego z matematycznymi wyliczeniami. Jest to geometryczność, w której rolę decydującą odgrywa intuicja. Jak sama wspomina, stając w czasie studiów przed koniecznością odtwarzania przedmiotów martwej natury, odczuwała ją jako coś chaotycznego i zbędnego. Szukała ładu; obraz przez nią namalowany miał stawać się światem niezależnym od istniejącego realnie, światem, w którym chciałoby się żyć” (https:// galeria-esta.pl/dokument.php?id=241, dostęp: 08.02.24). Bardzo ciekawym spojrzeniem na twórczość Berdowskiej dzieli się również Agnieszka Tes, rozpatrując jej prace w świetle Ingardenowskiej koncepcji jakości metafizycznych. W tekście czytamy: „twórczość Berdowskiej zmieniała się, zachowując jednak pewne cechy wspólne – przede wszystkim wierność zgeometryzowanym układom, rozwijającym się w dynamicznych, skoncentrowanych i symetrycznych kompozycjach, gdzie wyraźnie uwidacznia się świadomość op-artu, zasad świętej geometrii oraz wschodnich jantr czy mandal. Sama artystka mówi o swoistym stanie transu towarzyszącego tworzeniu, a także nadrzędnej funkcji idei, które przed rozpoczęciem realizacji pojawiają się w umyśle i stanowią punkt wyjścia dla późniejszej realizacji. Malarstwo Berdowskiej posiada cechy medytatywne, przy czym udaje się osiągnąć połączenie koncentrującego oddziaływania z wrażeniem ruchu o niezwykle subtelnym przebiegu. Do charakterystycznych rozwiązań należą pełne harmonii kompozycje mikro i makrostruktur, budowane z drobnych segmentów, tworzące złożone układy, nierzadko jakby rozchodzące się i zbiegające w wirowych układach z wyraźnie zaznaczonym centrum”. (Agnieszka Tes, Wybrane dzieła współczesnego polskiego malarstwa abstrakcyjnego w świetle Ingardenowskiej koncepcji jakości metafizycznych, „Argument: Biannual Philosophical Journal”, 2019, 9(1), s. 81-100).