Charakterystyczną cechą w twórczości Tadeusza Siekluckiego było otwieranie form na światło i przestrzeń. Dorota Grubba-Thiede wskazuje na obecność w pracach rzeźbiarza wariacyjnie traktowanego motywu wstęgi Möbiusa. Po 1960 roku Sieklucki buduje rozległe, wielometrowe, niemal architektoniczne przestrzenne struktury. Najbardziej znaną pracą tego typu była realizacja wykonana podczas warszawskiego biennale w 1968 roku. Innym przykładem może być Kompozycja z lat 70. XX wieku usytuowana przy Agrykoli w Warszawie, nazywana potocznie „Uchem”. Katowicki fryz skomponowany jako horyzontalna sekwencja ażurowych form był kontynuacją myślenia Siekluckiego o wstędze Möbiusa. Artysta przeniósł do wnętrza i dostosował do jego skali formy realizowane dotąd w przestrzeni publicznej.