„Lubię malować, robię to dosłownie od dziecka. Jest to dla mnie tak naturalne, że nie wyobrażam sobie, abym mógł zajmować się czym innym i chyba dostateczne to uzasadnienie, dlaczego maluję”. Tadeusz Dominik Tadeusz Dominik, urodzony w Szymanowie w 1928, był artystą wszechstronnym. Malarz, grafik, wśród dziedzin sztuki, którymi się parał, były też tkanina artystyczna, ceramika czy grafika komputerowa. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w pracowni prof. Jana Cybisa uzyskał w 1953. Później sam był wykładowcą tej uczelni, dwukrotnie dziekanem malarstwa. Artysta pochodzący z ubogiej rodziny rolniczej był jednym z najwybitniejszych, współczesnych polskich malarzy. Jak pisał o nim Zbigniew Herbert: „Wrażliwy na kolor – jak przystało na ucznia impresjonistów – Dominik daleki jest od biernej kontemplacji, zapatrzenia i, jak przystało na malarza nowoczesnego, traktuje malarstwo jako akcję. Jaskrawy i gwałtowny kolor jego obrazów zawsze jest określony, zawsze definiuje materię na swoją niedwuznaczność, choć nie przedmiotową wymianę”. Pierwsze abstrakcyjne „ogrody” i „bukiety” Dominika zaczęły pojawiać się po 1955. Jedna, pochodząca z 1957 praca zatytułowana „Impresja” rozpoczęła jego poszukiwania, często prowadzące w różnorodnych kierunkach. Wszystkie jednak konsekwentnie sprowadzały się do głównego problemu, jakim było odnajdywanie nowych możliwości zawartych w ekspresyjnej, wyrazistej wymowie koloru. Tak zaczęła się rozprawa z zagadnieniem: Dominik kolorysta. Na tę słuszną, lecz zbyt jednokierunkową ocenę, także zwracał uwagę Zbigniew Herbert: „Nie zadowolił się doskonałym warsztatem zdobytym w pracowni Jana Cybisa. Potrafił z tradycji uczynić narzędzie malarstwa bardzo własnego i bardzo współczesnego. W jego interpretacji formuła koloryzmu okazała się zadziwiająco szeroka, pojemna i sprawna”. (Zbigniew Herbert, wstęp do katalogu wystawy Tadeusza Dominika, Warszawa 1966). Malarz związany z nurtem koloryzmu wypracował swój odrębny i dystynktywny styl, swego rodzaju język wypowiedzi artystycznej, w którym kolor pełnił inną funkcję niż w dziełach jego mistrza i nauczyciela. Prace Tadeusza Dominika z wczesnego okresu przypadającego na szare czasy komunizmu mimo to zdają się wyłaniać z mroku. Tak też jest w przypadku „Kompozycji” z 1957, w której na jasne tło artysta nakładał wibrujące, świetliste plamy czystego koloru. Wywołane przez tak dynamiczne kontrasty efekty, wzmocnione były dodatkowo ekspresyjnym gestem pędzla. W pracach z końca lat 50. i początku 60. Dominik w swej estetyce zbliżał się do środków formalnych bliskich malarzom reprezentującym taszyzm. Artyści ci poprzez swe dzieła stawali w otwartej opozycji do doktryny socrealizmu. Kompozycje z tego okresu wykazują daleko idące związki z abstrakcją. Niemniej zasadniczy fundament malarstwa Dominika, zarówno w tych, jak i w późniejszych obrazach pozostaje ten sam – przedstawione kompozycje, impresje, prezentują wewnętrzną, wykreowaną przez wyobraźnię wizję otaczającego świata. „To jest moje marzenie, żeby mój obraz był przyjacielem człowieka, że to nie jest dekoracja mieszkania, ale to jest coś, z czym się chętnie przebywa. Co działa dobrze, bo to jest w domu, gdzie człowiek się dobrze czuje, najlepiej. I obraz ma to w jakiś sposób jeszcze wzbogacać, to co nas otacza, to co jest dla nas ważne, niebywale ważne dla naszego serca” – mówił o sobie Tadeusz Dominik. Malarz inspirujący się przyrodą dążył do tego, by w swoich płótnach oddać nie tylko jej wizerunek, ale także panujące w niej siły, jak deszcz, wiatr, ruch fal, czasem nawet zapach. Przekonany, że wierne naśladownictwo natury w malarstwie jest niemożliwe, uprościł jej elementy do geometrycznych plam barwnych, cechujących się wysokim nasyceniem kolorystycznym. Artysta dynamizował ich wzajemną relację za pomocą zastosowanych układów kompozycyjnych, co widać na przykładzie prezentowanej tu pracy. O wyjątkowości dzieł Tadeusza Dominika świadczyła także dyscyplina i malarska erudycja, którą artysta wyniósł z pracowni mistrza Cybisa. Kształtowana przez niego u studentów postawa artystyczna opierała się „na zdrowym rozsądku przede wszystkim. Inaczej mówiąc, na stałej, wewnętrznej czujności, aby nie dać się omamić żadnym efektownym kierunkom, żadnym hokus-pokus formalnym i bluffom”. Wczesne płótna Tadeusza Dominika zdobyły uznanie także za granicą. W czasach kiedy zachodni świat zachłysnął się modą na wystawy artystów zza żelaznej kurtyny, było to poniekąd narzędziem walki przeciwko Związkowi Radzieckiemu w kulturalnej zimnej wojnie. Tadeusz Dominik znalazł się wówczas w gronie piętnastu malarzy polskich, którzy zaprezentowali swoje prace na słynnej wystawie w nowojorskim Museum of Modern Art w 1961.