Obraz „Dwa światy” autorstwa Tadeusza Dominika z 1964 roku stanowi interesujący przykład poszukiwań formalnych artysty, który w swojej twórczości łączył elementy abstrakcji i figuratywności, tworząc malarstwo silnie zakorzenione w tradycji, a jednocześnie otwarte na nowoczesność. Dzieło to, podzielone kompozycyjnie na dwie części – górną abstrakcyjną i dolną narracyjną – doskonale ilustruje tytułowe „dwa światy” i wpisuje się w charakterystyczny dla Dominika dialog między przeszłością a teraźniejszością, między strukturą a emocją, między formą a treścią. Górna część obrazu ukazuje zestawienie form przypominających pocięte bale drewna lub surowe elementy konstrukcyjne, malowane grubymi pociągnięciami pędzla w odcieniach bieli, brązu i czerni. Te abstrakcyjne formy budują wrażenie surowości, fizyczności, a zarazem są silnie osadzone w płaszczyźnie malarskiej. Ich układ sugeruje napięcie, ciężar i materię. Jest to świat współczesny – nieokreślony, pełen przekształceń, ruchu i otwartej interpretacji. Kolorystyka ograniczona do neutralnych barw podkreśla konstrukcyjność tej części kompozycji. W dolnej części znajduje się wyraźnie stylizowana scena figuratywna, przypominająca rysunek nawiązujący do reliefu z sarkofagu rzymskiego – co potwierdza napis na dole obrazu: „Rysunek wg sarkofagu rzymskiego / T. Dominik 1964”. Przedstawione zostały postacie ludzkie, konie i rydwany, wpisane w dekoracyjną, niemal narracyjną strukturę. Ten świat to przeszłość – uporządkowana, symboliczna, nacechowana klasycznym pięknem i ładem. Utrzymana w monochromatycznej gamie szarości scena odwołuje się do sztuki antycznej, co z kolei wskazuje na zainteresowanie Dominika historią sztuki i kulturą śródziemnomorską. Obraz ten można odczytywać jako komentarz do kondycji sztuki i jej źródeł. Z jednej strony mamy tu abstrakcyjny język formy, charakterystyczny dla powojennego modernizmu, który Dominik rozwijał w latach 50. i 60. XX wieku. Z drugiej strony artysta sięga po motywy historyczne, odwołując się do ikonosfery antyku, która była nie tylko źródłem estetycznym, ale też nośnikiem wartości i idei. „Dwa światy” ukazują napięcie między tymi dwoma obszarami: nowoczesnością i tradycją, wolnością ekspresji i porządkiem narracyjnym. Tadeusz Dominik, uczeń Jana Cybisa, był jednym z najważniejszych przedstawicieli polskiej szkoły koloryzmu. W jego malarstwie zawsze obecna była fascynacja kolorem, strukturą i światłem. Choć „Dwa światy” odbiegają kolorystycznie od najbardziej znanych, pełnych barw pejzaży Dominika, to jednak wciąż pozostają pod wpływem jego koloryzmu – tyle że w wersji wyciszonej, analitycznej. W latach 60. artysta zaczął eksperymentować z formą, upraszczać ją, wprowadzać elementy syntetyczne, często na pograniczu abstrakcji, co stanowiło naturalny rozwój jego wcześniejszych zainteresowań pejzażem jako strukturą plastyczną. Obraz ten w sposób niemal dydaktyczny pokazuje dwie strategie malarskie: syntetyczną, nowoczesną i symboliczną, historyzującą. Dominik nie stawia jednej ponad drugą – raczej ukazuje ich współistnienie, współzależność, a być może i nieuchronny konflikt. Obraz staje się przestrzenią refleksji nad rolą artysty w świecie pełnym sprzeczności: między pamięcią a nowością, między porządkiem a chaosem, między formą a treścią.