„U Brzozowskiego obraz jest terenem spotkania artysty z widzem, z człowiekiem, dla którego był on malowany. Jest więc, jak tylekroć bywało, środkiem porozumienia, więcej: środkiem zbliżenia. Brzozowskiemu nie wystarcza działanie obrazu-znaku. Znaku, który, gdy jest już rozpoznany, przestaje budzić ciekawość. Nie wystarcza mu jednorazowy moment rozpoznania. Obrazy jego muszą być odczytywane w czasie, w kolejnych stadiach poznawania i domyślania się ich zawartości”. Andrzej Jakimowicz DEFORMACJA I GROTESKA Malarstwo Tadeusza Brzozowskiego koncentrowało się na człowieku i ludzkiej egzystencji. Ekspresyjne, barwne i żywiołowe kompozycje są nasycone głębokimi emocjami. Dodatkowo jego wrażliwość i wnikliwość powodują, że pełne metafor i symboli prace zmuszają do głębokich refleksji. Tadeusz Brzozowski studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych od 1936, akademii przekształconej w Kunstgewerbeschule, w której kontynuował kształcenie w latach 1940-42, by po wojnie w reaktywowanej ASP zdobyć dyplom. W latach okupacji związał się z krakowskim środowiskiem artystycznym i towarzystwem skupionym wokół Tadeusza Kantora i teatru CRICOT 2. Brzozowski grywał w spektaklach wystawianych przez Kantora, m.in. w „Balladynie” i „Powrocie Odysa”. Należał do utworzonej po wojnie krakowskiej Grupy Młodych Plastyków, przeobrażonej w 1957 w Grupę Krakowską. W tym samym roku wziął udział w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie, gdzie jego prace spotkały się z dużym entuzjazmem odbiorców. Wziął również udział w legendarnej nowojorskiej wystawie „15 Polish Painters” z 1961, gdzie obok Kobzdeja, Fangora, czy Nowosielskiego prezentował swoje refleksyjne malarstwo, pochylające się nad obecną kondycją świata i człowieczeństwa. Choć w latach 50. i 60. zachodni świat artystyczny stanął przed malarzem otworem, on jednak świadomie pozostał w cieniu, nie zdecydował się na emigrację i postanowił zostać w Zakopanem. Mimo że powojenne prace Tadeusza Brzozowskiego pozostawały w obrębie figuracji, uproszczonej i z wyraźnie nasilającą się tendencją do lirycznej deformacji i groteski, już wtedy zaznaczyła się w jego twórczości wielka wrażliwość na niuanse kolorystyczne. Pod koniec lat 50. umysły młodych twórców zaprzątnął ekspresjonizm abstrakcyjny w różnych swoich odsłonach. Jak pisał Jerzy Tchórzewski, w tym czasie „Rozszalała się nad Polską taszystowska nawałnica – żywioł malarski pokazywał, co potrafi”. Informel i taszyzm rozpaliły wyobraźnię Brzozowskiego podobnie jak większości malarzy z krakowskiego środowiska. Zainteresowanie abstrakcyjnym ekspresjonizmem jako sprzeciw wobec doktryny socrealistycznej pozwoliło Brzozowskiemu wykształcić indywidualny styl operujący dźwięcznością barwy zestawionego z postrzępioną kreską określającą metaforyczne kształty; kontrastem gładkich płaszczyzn z impastowymi zgrubieniami linii. Bogactwo kolorów, faktur i motywów nadawało dziełom duży ładunek ekspresji. Około 1960 obrazy Brzozowskiego ostatecznie uległy defiguracji – w sposobie malowania uznał prymat materii i potraktowanego ekspresyjnie koloru. Trudnym momentem dla Brzozowskiego okazała się końcówka lat 70. W atmosferze ogólnie panującego marazmu artysta zaczął coraz mniej malować, pojawiły się u niego również problemy zdrowotne. Twórca zwrócił się wówczas w stronę rysunku. Na przełomie 1981 i 1982 wykonał 50 doskonałych prac tuszem na papierze. W ostatnich latach życia wykonał również serię monumentalnych gobelinów pt. „Kwartet zapustny” na zlecenie Filharmonii Bydgoskiej. W publikacji „Brzozowski” z serii „Ludzie. Dzieła. Czasy” Wawrzyniec Brzozowski pisał: „Po roku 1985 przestał właściwie tworzyć obrazy – jeśli malował, to jedynie maleńkie ‘deseczki’, przeznaczone głównie na prezenty dla przyjaciół. Jedynym wyjątkiem była, powstała tuż przed śmiercią, seria czterech niedużych wizerunków Chrystusa oraz pięć małych obrazków, które nie są datowane, a jeden z nich nie posiada nawet tytułu – zapewne nie uznał ich za skończone. Na malowanie po prostu chyba zabrakło mu czasu”.