Sylwester Ambroziak od lat konsekwentnie buduje własny język rzeźby, w którym centralne miejsce zajmuje figura ludzka. Uproszczona, pozbawiona indywidualnych rysów, zyskuje wymiar symboliczny i staje się nośnikiem emocji wspólnych każdemu człowiekowi. Taką rolę także „Laleczka” – jedna z jego charakterystycznych realizacji wykonana w akrylowej masie. Postać dziecka została ukazana w pozycji stojącej, z lekko rozstawionymi nogami i ramionami opuszczonymi wzdłuż tułowia. Sylwetka jest zwarta, harmonijna, a jednocześnie emanuje energią, jakby była gotowa do ruchu. Najbardziej wyrazistym elementem kompozycji jest głowa – duża, okrągła, z charakterystycznym pionowym podziałem twarzy. Ten prosty zabieg nadaje obliczu maskowy, archaizujący charakter. Twarz „Laleczki” nie indywidualnych cech, a jednak budzi wrażenie ambiwalentne: można dostrzec w niej cień uśmiechu, ale zadumę. Dzięki temu figura staje się uniwersalnym znakiem, nie przedstawia konkretnego dziecka, lecz ideę dzieciństwa jako stanu kruchego, niewinnego, a zarazem pełnego potencjalnej siły. Gładka powierzchnia rzeźby, pozbawiona śladów narzędzia, podkreśla syntetyczny charakter formy. Akrylowa masa w chłodnych tonach szarości i błękitu nadaje postaci aurę odrealnienia, jakby istniała poza czasem i kulturą, a jednocześnie pozostawała bliska każdemu odbiorcy. Prostota i oszczędność detalu nie oznaczają tu ubóstwa wyrazu – przeciwnie, potęgują intensywność odbioru. „Laleczka” jest przykładem, jak Ambroziak potrafi za pomocą minimum środków stworzyć figurę silnie działającą emocjonalnie. Jej maskowata twarz, monumentalna głowa i spokojna, a zarazem napięta postawa otwierają przestrzeń do wielu interpretacji. To dzieło, które nie opowiada jednej historii, lecz pozwala widzowi odnaleźć w nim własne doświadczenia i emocje.