Kontekstów sztuki Stasysa trzeba szukać wśród mistrzów wyobraźni, którym nie wystarczała wierna obserwacja rzeczywistości. Wśród tych, którzy kreowali własną wizję świata, sytuując w centrum symboliczne przedstawionego człowieka, uniwersalizującego indywidualne przeżycia”. Monika Kuc Twórczość Stasysa wyróżnia specyficzna atmosfera surrealizmu z akcentami ironii i groteski. Bohaterami jego przedstawień są postaci o uproszczonych konturach z charakterystycznymi szeroko otwartymi, okrągłymi oczami. Hipnotyzują one przenikliwością spojrzeń, wyrażając za ich pomocą różnorodne stany emocjonalne od melancholii po euforię. W literaturze i opracowaniach twórczości Stasysa często pojawiają się takie określenia jak „Maski”, „Twarze” czy „Wieczna Maskarada”. Motyw maski pojawia się zarówno w malarstwie (pastelach, obrazach olejnych, akrylach i temperach), jak i w formach przestrzennych, działaniach performatywnych, fotografii i plakatach. Jak pisał Wojciech Skrodzki: „Wszystko, co można powiedzieć na temat maski i osoby w twórczości Stasysa, prowadzi do pewnej konstrukcji fundamentalnej: sztuka Stasysa jest w istocie swojej poszukiwaniem porozumienia się z drugim człowiekiem, porozumienia – ale i głębokiego zrozumienia tego drugiego człowieka. Tym wyróżnia się ona bardzo zdecydowanie na tle całej sztuki współczesnej, dla której drugi człowiek, jeśli już w ogóle zaistnieje, to jako najzupełniej anonimowy znak plastyczny lub całkowicie bezosobowy i wyłącznie doraźny partner happeningowej gry”. Prace Stasysa zachwycają swoją malarską wrażliwością, baśniową, oniryczną otoczką, w której jesteśmy skonfrontowani z postaciami cyrkowych clownów, smutnych pierrotów, człowieczo-zwierzęcych hybryd, groźnych, poważnych, groteskowych postaci. Bohaterowie obrazów Stasysa pojawiają się w najróżniejszych, niepowtarzalnych kombinacjach. Jak pisał Ryszard Kapuściński: „Stasys osiągnął to, o czym marzy każdy artysta – stworzył swój świat. Do tego świata wprowadza nas bez żadnych wstępnych zabiegów, bez przygotowań, bez objaśnień, bez uprzednich wtajemniczeń. Od razu, od pierwszego rysunku, ba! Od pierwszej kreski i plamy jesteśmy wewnątrz Stasysowego świata. (…) Stasys przekazuje nam ważną myśl – Że tak naprawdę w życiu wszystko jest ze sobą przemieszane. Przemieszane są lata i kolory, doświadczenia i kształty. Przemieszana jest realność i złuda, fakty i bajki. Przemieszane jest dzieciństwo i dojrzałość, sielskość i klęska. I że właśnie w tym wielkim przemieszaniu zawarta jest najgłębsza prawda świata” (Ryszard Kapuściński, wstęp do albumu: Stasys i pastele). Prezentowana na niniejszej aukcji praca została namalowana przez artystę podczas pobytu we Włoszech na Festiwalu Muzyki Współczesnej, który odbywał się w Rzymie w 1995. Sztuka Stasysa od początku budziła tam żywe zainteresowanie. Stasys przygotował serie wielkoformatowych pasteli inspirowanych muzyką. Funkcjonują one pod wspólnym tytułem „Rozmowa muzyki i malarstwa”. Obrazy powstały pod wpływem utworów słyszanych na żywo, stanowiąc ich bezpośrednią, wizualną interpretację. W obrazach figuratywnych można zobaczyć typowe dla artysty postaci z oczami „jak guziki” grające na fantazyjnie ukazanych instrumentach, m.in. fletach, kontrabasie czy fortepianie. Instrumenty zostały sprowadzone do geometrycznych kształtów, w kubistyczny sposób rozbite na elementy i „poskładane” na nowo, niekiedy zmieniając swoją funkcję, np. stając się nakryciem głowy. Obok obrazów figuratywnych powstały abstrakcje, w których artysta przetransponował dźwięki na wielobarwne geometryczne kompozycje, przywodzące na myśl skojarzenia z pracami włoskich futurystów. Seria abstrakcyjnych i figuratywnych prac trafiła później do kolekcji Franco Bartoniego, włoskiego kolekcjonera, będącego pod wielkim wrażeniem twórczości artysty, który planował utworzyć Muzeum Sztuki Współczesnej w San Marino. Muzeum to miało otrzymać nazwę „Casa di Stasys”.