Wyspiański dzięki działalności w „Życiu” zaczął nawiązywać pierwsze kontakty ze swoimi przyszłymi wydawcami. Artysta rozwijał się wówczas nie tylko na polu sztuk plastycznych, lecz także literackim. W „Życiu” publikował również swoje utwory poetyckie. Pierwsze wydawnicze kontakty nawiązał w 1896, m.in. z profesorem Bolesławem Ulanowskim, który też jako pierwszy zaproponował Wyspiańskiemu druk jego dramatów. Pierwsze drukowane utwory artysty pojawiły się już w 1897, dzięki współpracy z drukarnią Uniwersytetu Jagiellońskiego, z którą współpracował również Stanisław Przybyszewski. Wyspiański od początku mocno zaangażował się w procesy wydawnicze i drukarskie. Z dokładnością decydował o wyborze czcionek, znaków literniczych i układzie typograficznym swoich utworów. Od 1898 właściwie porzucił sztuki plastyczne i poświęcił się głównie pisaniu. Szczególnie upodobał sobie dwie czcionki, których konsekwentnie używał w projektach okładek do swoich książek. Były to Romanische Antiqua firmy Schelter i Giesecke oraz czcionki wiedeńskie używane w czasopiśmie „Ver Sacrum”. W okresie XX-lecia międzywojennego powstawały liczne opracowania dotyczące sztuki książki Wyspiańskiego, został on uznany za rewolucjonistę typografii, a jego pojawienie się na rynku wydawniczym było istotną zmianą w świecie polskiej książki. Prezentowana w katalogu okładka do dramatu „Legenda” świadczy o zaangażowaniu Wyspiańskiego w proces tworzenia. Artysta nie zdawał się jedynie na propozycje drukarzy, ale sam pieczołowicie opracowywał projekty graficzne okładek, które niejednokrotnie zawierały ilustracyjne zdobienia zaczerpnięte z prywatnych szkicowników, w których królowały przede wszystkim znane już rodzime motywy roślinne.