Stanisław Podgórski ukończył w 1909 roku krakowską Akademię Sztuk Pięknych. Studiował u Floriana Cynka, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. W 1906 roku uzyskał stypendium akademickie im. Jana Matejki, które pozwoliło mu wyjechać na studia do Paryża, gdzie uczęszczał do Akademii Colarossi, do klasy Christian Krogha. Z Paryża często jeździł na plenery do Bretanii. Zwiedził również Włochy, Szwajcarię i Niemcy. W swoim malarstwie ograniczał się prawie wyłącznie do pejzażu. Jako uczeń Jana Stanisławskiego pozostawał pod wyraźnym wpływem stworzonej przez niego szkoły pejzażowej. Często tworzył duże płótna w plenerze. Malował zarówno pejzaże letnie, jak i zimowe. Posługiwał się szeroką plamą barwną. Sceny pejzażowe Podgórskiego zwracają uwagę swoją szkicowością. Przedmioty ujmował raczej płasko i często w zarysie, z pominięciem szczegółów. Często artysta zawężał również kolorystykę. Sceny pejzażowe Podgórskiego malowane były zazwyczaj szybko, pod wpływem bezpośrednich doznań, co zbliża jego malarstwo do koncepcji rozwiniętych na gruncie francuskim przez impresjonistów. W prezentowanym w ofercie aukcyjnej obrazie, artysta postawił sobie za cel uchwycenie w bogatej harmonii barw: zieleni, błękitu i różu zmieniających się relacji między wodą, refleksami światła i atmosferą, które przekształcają powierzchnię stawu. Skupienie się na ulotności chwili, nastroju, oświetlenia, czy kącie widzenia, odwołują widza do impresjonistycznych przekonań – wiary w prymat wizji i doświadczenia, nad tematem i malarskim warsztatem.