Nazwisko Pochwalskich znane było powszechnie wśród kulturalnej elity Krakowa. W rodzinie tej, w kilku kolejnych pokoleniach przyszło na świat wielu znakomitych malarzy. Tradycje artystyczne kultywowane były minimum przez sześć generacji twórców, z których ewidentnie największym uznaniem cieszył się Kazimierz Teofil Pochwalski (1855-1940). Ten wykształcony wszechstronnie w szkołach Krakowa i Monachium malarz zasłynął swoją współpracą z wiedeńskim dworem cesarskim, która trwała nieco ponad dwadzieścia lat. Wracając jednak do postaci samego Stanisława, należy w tym miejscu określić jego genealogiczne koneksje w rodzie Pochwalskich. Był bratankiem wspomnianego powyżej Kazimierza, a tym samym synem jego brata, Władysława. Swoje symultaniczne zamiłowanie do malarstwa i konserwacji zabytków odziedziczył właśnie po ojcu, który niewątpliwie zaszczepił w nim miłość do sztuki. Dom Pochwalskich był zresztą miejscem kulturalnych spotkań, w którym dorastał młody Stanisław. W swoim malarstwie poświęcił się głównie tematyce pejzażowej, której znakomitym przykładem jest prezentowana weduta pochodząca ponadto ze spuścizny rodzinnej artysty. Oto przed oczyma widza rozpościera się panoramiczny widok z okna pracowni artysty, którą odziedziczył po swoim ojcu. Jesteśmy w samym sercu Krakowa, w obrębie dawnych murów miejskich, dokładnie przy Mikołajskiej 8. Okno usytuowane zapewne od strony wewnętrznego dziedzińca kamienicy pozwala na obserwację dachów krakowskich kamienic. W oddali, po lewej, majaczy monumentalna, ceglana sylweta kościoła św. Krzyża, a jeszcze dalej, po prawej, wysmukła wieża świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa przy ulicy Mikołajskiej. To właśnie w tym atelier Stanisław Pochwalski przeprowadził konserwację wielu wybitnych dzieł sztuki średniowiecznej i nowożytnej, uznawanych dzisiaj za wybitne przykłady krakowskiego rzemiosła. Do grona obiektów restaurowanych przez artystę zalicza się chociażby barokowy „Taniec śmierci” z kościoła ojców Bernardynów, którym Pochwalski zajmował się kompleksowo w latach 20. XX stulecia. W kontekście jego malarstwa równie interesujący i jak się wydaje analogiczny w stosunku do prezentowanej w katalogu pracy, jest inny jego obraz, wzmiankowany w literaturze i zatytułowany „Dachy” z około 1927, a zakupiony w 1929 do kolekcji Prezydenta RP. Ten umieszczony w ofercie aukcyjnej pejzaż miejski niewątpliwie powstać musiał w podobnym czasie.