Stanisław Kamocki jest uznawany za najzdolniejszego ucznia Jana Stanisławskiego. Z jego obrazów przebija umiłowanie przyrody, wrażliwość i uczuciowy stosunek do krajobrazu wsi polskiej. Głównym tematem jego kompozycji pejzażowych na przestrzeni całej malarskiej kariery były: łany zboża, stogi siana, drzewa, zagony ziemniaków, chałupy i dworki, obserwowane w różnych porach roku. W późniejszym okresie twórczości malował przeważnie na tekturze i farbę kładł szybkimi pociągnięciami, pobieżnie, nadając obrazom matową powierzchnię. Prezentowana praca „Łowiczanka” należy do unikatowych obrazów w oeuvre malarza. Kamocki jako kontynuator symbolicznej formuły malarstwa pejzażowego stronił od malowania postaci ludzkich. Wyjątkowa jest również ciemna tonacja prezentowanego dzieła, odległa od charakterystycznych dla Kamockiego stłumionych bieli i zieleni. Prezentowaną „Łowiczankę” można natomiast łączyć z autoportretem artysty z 1939 (Muzeum Zamkowe w Sandomierzu). Twarz malarza, wyłaniająca się z mroku, zbudowana szybkimi pociągnięciami pędzla o zgaszonej tonacji z akcentami zieleni i fioletu koresponduje z tonacją „Łowiczanki”. Mimo wyjątkowości tematu prezentowanej pracy formuła kompozycyjna nawiązuje do dzieł pejzażowych Kamockiego, m.in. poprzez przesunięty sposób kadrowania wobec centralnej partii obrazu czy monumentalizację brył. Istotna jest również proweniencja dzieła. Obraz był bowiem podarunkiem od artysty dla malarza Stanisława Pochwalskiego. Artyści byli spowinowaceni – Stanisław Kamocki poślubił w 1912 Zofię z Zatheyów, której siostra Jadwiga była matką Stanisława Kamockiego.