Stanisław Janowski, urodzony w 1866 roku w Krakowie, zasłynął przede wszystkim jako ceniony portrecista, autor scen batalistycznych, ale także pejzaży. Najbardziej znanym jest współtworzona przez niego w 1896 Panorama Tatr, monumentalne dzieło, które swoimi wymiarami przerastało słynną Panoramę Racławicką. Janowski był wychowankiem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie oraz, jak wielu mu współczesnych, Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Od 1901 do 1910 był mężem słynnej pisarki Gabrieli Zapolskiej. Ich kontakt zapoczątkowało wydanie dramatu Zapolskiej pt. „Tamten” w 1899, do którego ilustracje stworzył właśnie Janowski. Związek z pisarką spowodował, że artysta mocno zaangażował się w działalność teatralną, sprawując funkcję scenografa, choreografa, czy wręcz samemu występując na scenie. Wspierał Zapolską w prowadzonej przez nią szkole dramatycznej w Krakowie, pełniąc funkcję wykładowcy kostiumologii. W 1903 zajął się kierowaniem artystyczną stroną krakowskiej Sceny Niezależnej, zaś od 1907 współtworzył „Teatr Gabrieli Zapolskiej pod artystycznym kierownictwem Stanisława Janowskiego”. Po rozpadzie związku powrócił do malarstwa i zaangażował się w działalność Legionów Polskich. Obraz Janowskiego wpisuje się w nurt tworzonych przez niego dzieł o tematyce pejzażowo-rodzajowej. Temat zaczerpnięty z życia polskiej wsi artysta traktuje na sposób realistyczny. Interesująca jest kompozycja, w której dominuje przedstawienie szpaleru drzew o gęstych, szerokich koronach. Jakby celem zrównoważenia kompozycji Janowski umieszcza w centrum obrazu stóg siana, który prowadzi oko odbiorcy w stronę właściwej sceny rozgrywającej się na tle ukrytej na drugim planie wiejskiej posiadłości. W tej partii obrazu wyróżniają się postaci pracujących kobiet, wyodrębnione przy pomocy dominanty kolorystycznej – jasnej czerwieni ich sukni i chust. Malarz pozostaje bliski odmianie realizmu reprezentowanej przez ostatnie pokolenie polskich artystów związanych z kolonią monachijską.