Z opublikowanego w 1925 Regulaminu Firmy Portretowej „S. I. Witkiewicz” wiemy, że Witkacy nigdy nie przepadał za dziećmi. Nie tylko nie lubił portretować małych modeli „z powodu ruchliwości dzieci czysty typ B jest przeważnie niemożliwy – wykonanie więcej szkicowe”, lecz także nie planował mieć potomstwa ze swoją żoną Jadwigą. Jednocześnie potwierdzeniem niechęci artysty do dzieci jest to, że rzadko tego typu portrety pojawiały się w oeuvre artysty. Jednak portretowana dziewczynka może mieć wyjątkowe relacje z awangardowym twórcą. Prawdopodobnie mała modelka była skoligacona z małżeństwem Jadwigi i Mariana Zięby. Przyjaciółka Witkacego grywała w jego zakopiańskim teatrze, natomiast Marian piastował stanowisko sędziego Sądu Okręgowego i kierownika Sądu Pracy. Do Zakopanego Jadwiga przyjechała zapewne za ukochanym Marianem, który, w latach 1921-25 pracował jako urzędnik w Wojskowym Sanatorium Czerwonego Krzyża, a od 1925 w zakopiańskiej filii Akcyjnego Banku Związkowego SA we Lwowie oraz w Szkole Przemysłowo-Handlowej. Jadwiga Trembecka poznała Witkacego w 1927 za pośrednictwem lekarza Marcelego Staroniewicza, który był jej sąsiadem z pawilonu Sanatorium Czerwonego Krzyża. Przyszli państwo Ziębowie zaprzyjaźnili się bliżej ze słynnym artystą, co poświadczają wspólne zdjęcia, zachowane listy oraz kilka pastelowych portretów. Wspólnie wyruszali na wycieczki po tatrzańskich szlakach, muzykowali czy przygotowywali przedstawienia. Anna Zięba w sposób charakterystyczny dla portretów dziecięcych została wyposażona w atrybuty właściwe małym modelom, czyli owoce. Według anegdoty była to nagroda dla portretowanych za spokojną sesję. Ciekawym i nietypowym rozwiązaniem zastosowanym przez Witkacego w portrecie jest przedstawienie dziecięcego popiersia w owalnej ramie, co sugeruje odbicie w lustrze. Tworzenie takiego dystansu, podkreślanie umowności sztuki, pokazywanie, że malarstwo to złuda, jest zgodne z artystycznym credo Witkacego.