Pochodzący z Ukrainy artysta młodzieńcze lata spędził w Warszawie. Wcześniej rozpoczął swoją edukację artystyczną w Mirogrodzie we wschodniej Ukrainie. Ciężko ranny podczas I wojny światowej opuścił Rosję. Przez trzy lata studiował w Szkole Sztuk Plastycznych w Atenach. Następnie mieszkał we Włoszech. W 1923 roku osiadł na stałe w Paryżu. Początkowo zajmował się dekoracją. Przełomowe dla jego sztuki okazało się nawiązanie kontaktu z paryskim witrażystą Jeanem Gaudinem. To właśnie tego artystę Eleszkiewicz w swojej autobiografii nazywał „mistrzem”. We wspomnieniach pisał: „[Gaudinowi] człowiekowi bardzo kulturalnemu, zawdzięczam ogromne wykształcenie artystyczne”. Niezależną pracownię malarską Eleszkiewicz otworzył w 1928 roku przy rue Vercingetorix 50. Jego obrazy sprzedawał znany paryski marszand, Max Jacob. Eleszkiewicz wystawiał w galeriach, m.in. Art du Montparnasse (1928-30) czy Drouot-Provence (1944, 1945, 1951). W latach 70. kilkukrotnie prezentowano jego dorobek w Paryżu, a później w nowojorskiej Lipert Gallery (1986). Prace Eleszkiewicza kojarzone są scenami ze spelunek i portretami „apaszów” oraz dziwnym, niejednoznacznym, nieco surrealistycznym nastrojem. Prezentowana praca jest jakby do nich zupełnie inna. Choć malarz posłużył się w niej ekspresyjną manierą to prezentuje radosny nastrój. Tematyka przyjemnej pogawędki podczas posiłku przy stole pokrytym charakterystycznym kraciastym obrusem przywodzi na myśl „śniadania” znane z obrazów impresjonistów.