„Moje najnowsze obrazy sytuują się w pograniczu widzialności; gdy wchodzimy w określoną uważność czy rodzaj widzenia. To moment rozstrzygający, i zapewne jedyna realna chwila wolności. O ile go zauważymy, bo późniejsze konkretności – radykalizacje pojęć i teatralizacje emocji, to już tylko raczej mechaniczne narastanie konsekwencji”. Sławomir Marzec „COINCIDENTIA OPPOSITORUM” Prezentowana praca należy do cyklu „Horyzonty II”, w którym Sławomir Marzec dokonuje rekonstrukcji „horyzontu” wybranego przez siebie artysty lub filozofa. Dzieła dedykowane są twórcom podejmującym wyzwanie spojrzenia w panoramę lub oślepienie ich własnego otoczenia. Marzec w swoich obrazach dokonuje próby wizualizacji podstawowej tożsamości. Uzyskana w efekcie relacja powierzchni i (nie)istniejącej głębi jest wyznaczona „kontrastem” strukturalizującym przestrzeń. Obraz „Coincidentia oppositorum” [łac. „zbieżność przeciwieństw”] nawiązuje do teorii Carla Gustava Junga, stanowiącej ostateczny cel integrującej aktywności psychiki. Obrany przez filozofa proces, oparty na „coincidentia oppositorum”, obejmuje swoim zasięgiem jaźń jako ogniwo całości świadomości i treści nieświadomych. Uzyskane zjawisko opierał także na symbolice alchemii, odwołującej się do tworów spotykanych w mitach i baśniach, a także w snach, wizjach i szaleńczych urojeniach. Horyzont, będący częstym tematem najnowszych prac Sławomira Marca, jest archetypem oraz prawzorem wszelkiego różnicowania. Artysta odnajduje również w nim szczególną obietnicę syntezy, a także pojednania. Szczególne kontrastowanie oraz narzucane przez nie współistnienie określają strukturę i ekonomikę ludzkich wyobrażeń, myśli i emocji. Tym samym szczególnie interesująca staje się tu autorska gra o sens toczona na poziomie psychofizjologii widzenia. Pojęcie horyzontu w obrazach Marca staje się otwarte i pojemne. Zjawisko to, ściśle zespolone z wolnością wyboru, jest miejscem, w którym toczy się istotna „gra o sens”, którego odkrywanie jest także głównym celem aktywności artysty toczonej na poziomie psychofizjologii widzenia. W warstwie malarskiej myśl teoretyczna odnajduje swe wypełnienie w szczególnym procesie twórczym, w ramach którego Marzec skrupulatnie nakłada czubkiem pędzla cząstki farb i łączy je w integralne powierzchnie koloru. Sławomir Marzec swoje indywidualne spojrzenie oraz gest malarski zatrzymuje pomiędzy barwą i światłem. Obserwacji tej towarzyszy cisza o szczególnym kontemplacyjnym charakterze. Horyzonty artysty otwierają przestrzeń oraz przenikającą ją i ludzką obecność refleksję. Jak zauważyła Zofia Jabłonowska-Ratajska: „To, co widzimy, co stanowi podstawowe doświadczenie widzialności – ziemia i niebo, odgrodzone linią widnokręgu, stwarza poczucie uczestnictwa w jedności wszechświata. Ale świat jest także nieskończoną substancją, naśladowaną przez sztukę, naturą tworzącą. Gest artysty wprowadza owo dostrzeżone i doświadczone w wymiar innego porządku, porządku kultury, ustalonego jego decyzją i wyborem. Istotę stanowić tu może porządkująca, ustalająca struktury rola sztuki – i tak można rozumieć pragnienie artysty, żeby objąć czy pokazać ‘wszystko’, przejść w wymiar zupełnej przestrzeni. Czy to nie marzenie o utraconym raju kompletnej obecności? Ta kompletna obecność w fizycznym świecie, od którego w jakiejś części alienuje nas język, doświadczanie i wtajemniczenie w byt, pozostaje ciągle niespełnionym pragnieniem sztuki”. Zofia Jabłonowska-Ratajska, Niestabilna ostateczność, czyli… horyzont, źródło: https://dialgallery.pl/pl/wydarzenia/717-slawomir-marzec-niestabilna-ostatecznosc-czyli-horyzont, dostęp: 20.05.2024).