Sławomir Lewiński swoją twórczością konsekwentnie kształtował ikonosferę powojennego Szczecina. Był autorem wystroju plastycznego dziedzińca Zamku Książąt Pomorskich oraz Bulwaru Piastowskiego, a także twórcą tutejszego pomnika Adama Mickiewicza. Istotne w jego poszukiwaniach artystycznych było zainteresowanie Słowiańszczyzną – inspirującą do bezpośredniego kontaktu z dziedzictwem antyku, kolebką renesansu oraz dokonaniami jugosłowiańskich i włoskich klasyków nowoczesności. Lewiński w 1939 ochotniczo uczestniczył w obronie Warszawy. W okresie okupacji podjął studia w tutejszej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1940-44 uczęszczał do pracowni malarza i scenografa Jana Golusa, rzeźbiarza Stanisława Komaszewskiego, Jerzego Jarnuszkiewicza oraz Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej. W tym samym czasie studiował na tajnym Wydziale Architektury Miejskiej Szkoły Budowlanej u Lecha Niemojowskiego i Bohdana Lacherta. Po powstaniu warszawskim Lewiński został wywieziony do hitlerowskiego obozu pracy w Six (Seddiner See) pod Poczdamem. Po jego wyzwoleniu artysta wraz z żoną na stałe osiedlił się w Bydgoszczy. W tym kontekście rzeźba „Bokser” staje się niezwykle osobistym twórczym zapisem Lewińskiego. Jest jedną z licznych realizacji kameralnych, które cechowały się uproszczeniem oraz estetyzacją. Formalnie były one bliskie drewnianych pierwowzorów oraz renesansowej koncepcji bozzetto (miniatury i szkicu). W ukazanej formie „Boksera” artysta dążył do syntezy i spójności, pozostając tym samym wolnym od programowego realizmu wytyczonego przez komunistyczne władze.