Prezentowana praca jest świadectwem zręcznej realizacji rzeźbiarskiej wykonanej w brązie przez czołowego hiszpańskiego artystę XX wieku – Salvadora Dalego. Artysta znany z ekscentryzmu odkrywał mitologię odważnie i z nutą zamierzonej prowokacji. Redefiniował w ten sposób panteon starożytnych bóstw. Tworzył własną ikonografię utrzymaną w surrealistycznym duchu. Nurt zakładający uwolnienie sfer podświadomości stłumionych przez rozum wynikał z żywego zainteresowania metodą psychoanalizy Zygmunta Freuda. Echo tej fascynacji jest zauważalne w sposobie ukazywania kobiecych sylwetek przez Salvadora Dalego. Wielką inspiracją i osobistą muzą artysty była jego życiowa partnerka – Gala, czyli Jelena Iwanowna Djakonowa. To właśnie rzeźby inspirowane jej postacią i innymi sylwetkami kobiet z tekstów kultury pokazują intertekstualność twórczości surrealisty. W kompozycjach z lat 30. można odnaleźć wyobrażenie antropomorficznych kobiet-kabinetów, czego przykładem jest ikoniczny obraz „Płonąca żyrafa”, motyw powracał również w realizacjach rzeźbiarskich. W latach 40. mitologiczną Ledę splątał w mezalians z wydarzeniami historii najnowszej, Malując pod impresją tragedii w Hiroszimie, powołał postać atomowej Ledy – „Leda Atomica”. W późnym okresie twórczości pojawiają się także wariacje na temat innej mitologicznej sylwetki – Terpsychory, czego ilustrację stanowi prezentowane opracowanie rzeźbiarskie. W spisanych przez Hezjoda pradziejach Grecji poeta przywołał dziewięć mitologicznych muz: Kalliope, Clio, Erato, Euterpe, Melpomene, Polihymnie, Talie, Uranie i Terpsychorę. Ostatnia z nich była personifikacją tańca i pieśni chóralnej. W klasycznym ujęciu trzymała tamburyn lub lirę. Na płótnach dawnych mistrzów była często ukazywana w grupie muz, rzadziej samodzielnie. Emancypacje postaci Terpsychory przyniósł modernizm. Pod naporem progresywnej myśli teoretyków takich jak Rudolf Laban czy Mary Wigman nowa teoria tańca, opartego na badaniach i filozoficznej refleksji, stała się lotna i szeroko dyskutowana. Zrodzona w duchu awangardy idea wypracowania alternatywy dla klasycznego tańca przyczyniała się do wzmożonego zainteresowania teorią ruchu i w efekcie szukaniem przez artystów sztuk wizualnych odpowiednich formuł przedstawieniowych dla aktualnej problematyki. Tak było też w przypadku Salvadora Dalego, który taniec poddał reinterpretacji i ubrał w szaty mitologicznej muzy. Salvador Dalí powracał do motywu Terpsychory, podejmuje ten sam temat kilkukrotnie, za każdym razem w innej konwencji stylistycznej. Na przełomie lat 70. i 80. zaprojektował „Hommage à Terpsichore” dwufigurową grupę rzeźbiarską. Przedstawił postać zarówno w ujęciu akademickim, jak i kubistycznym, tymczasem prezentowany obiekt otwiera kolejne obszary artystycznego eksperymentu. Rzeźba powstała na styku dwóch konwencji estetycznych – secesji i futuryzmu. Smukła sylweta tytułowej muzy przywodzi na myśl dekoracyjne balustrady paryskiego metra. Secesyjne prowadzenie linii zostało zestawione z ekspresją bliską futuryzmowi. W zmieniającym się nieustannie świecie futuryści poszukiwali nowych schematów dla tradycyjnych, statycznych formuł przedstawieniowych. Novum wyrażało się w wyraźnie zaznaczonych dynamicznych układach i przecinającej czas końcowej formie, która przekłada się na ogólny wraz figury jak gdyby zatrzymanej w locie. Tak jak Duchamp, malując w 1912 „Akt schodzący po schodach”, starał się pokazać sekwencje ruchu, podobnie Dalí pod pretekstem klasycznego tematu bada jak w rzeźbie pokazać abstrakcyjny dynamizm. Przekazanie emocji związanych z szybkością w trwałych materiałach, takich jak brąz, przypominało o mechanizacji i urbanizacji życia w początkach nowego milenium. Terpsichora Dalego to studium rzeźbiarskie pokazane na wskroś nowocześnie. Jedność ruchu i czasu została po mistrzowsku zaklęta w antycznej formule.